خسرو و شيرين نظامي

در اين سختي مرا شد مردن آسان
که جان در غصه دارم در جان

من بي سنگ خاکي مانده دلتنگ
نه در خاکم در آسايش نه در سنگ

ز مرغ و مور در دريا و در کوه
نماند جاودان کس را در اندوه

چو دوزي صد قبا در شادکامي
به در پيراهني در نيک نامي

بسا ناگشته را کز در در آرند
سپهر و دور بين تا در چه کارند

شوم چون حلقه در طرق بر دوش
خطا گفتم که چون در حلقه در گوش

گهر در سنگ و خرما هست در خار
وز اينسان در خرابي گنج بسيار

طناب نوبتي يک ميل در ميل
به نوبت بسته بر در پيل در پيل

هزاران ماهرويان قصب پوش
همه در در کلاه و حلقه در گوش

مخسب اي سر که پيري در سر آمد
سپاه صبحگاه از در در آمد

در گنبد به روي خلق در بست
سوي مهد ملک شد دشنه در دست

در آمد مردي از در چوب در دست
به خشم آن چون را بگرفت و بشکست

ليلي و مجنون نظامي

در بر کشمت چو رود در چنگ
پنهان کنمت چو لعل در سنگ

سالي دو به خانه در نشيند
او در کس و کس در او نبيند

هفت پيکر نظامي

ماه در ثور و تير در جوزا
اوج مريخ در اسد پيدا

چون در آن بزم شاه را خوش ديد
در زبان آب و در دل آتش ديد

او شده بر سرين من در خواب
من در او مانده چون غريق در آن

هرچه در آسمان و در زميست
وآنچه در عقل و راي آدميست

در ين در نشان دهد که کدام
تا ز در جفت من شود نه ز بام

عيش خوش بودشان در آن بستان
باده در دست و نغمه در دستان

در کنار آن چنان که گل در باغ
در ميان آن چنان که شمع و چراغ

بيشتر زانکه ريگ در صحراست
سنگ در کوه و آب در درياست

در بسي کوفت کس نداد جواب
سرو در رقص بود و گل در خواب

حکم هر نيک و بد که در دهرست
زهر در نوش و نوش در زهرست

شرف نامه نظامي

سواد جهان را چنان در نبشت
که سودا در آند در آن کوه و دشت