ديوان وحشي بافقي

گر توتيايي افکني در ديده ام از راه خود
از رشک چشم خود نمک در ديده اخترکنم

در بزم وصل اگر چه همين در ميان منم
چون نيک بنگري ز همه بر کران منم

قصوري نيست در بيگانگي اما نه هر وقتي
نگه را با نگه در وقت فرصت آشنا مي کن

اي که دل بردي ز دلدار من آزارش مکن
آنچه او در کار من کردست در کارش مکن

قبول ورد مردم از تک و پوي عبث خيزد
نه مردود در کس باش و نه مقبول در گه شو

پاي فرشته چون مگس برده فرو در انگبين
خنده که شهد ريخته در ره گفت وگوي تو

فرسوده سرها در رهت در هر سري سد آرزو
وان آرزوها خاک شد يک يک به زير پاي تو

آرزو دارم طلسمي رخنه او بسته عشق
عقل سرگردان در آن بيرون و من حيران در او

چشم وحشي عرصه اي بايد که در جولان ناز
شوخي ار خواهد تواند ساخت سد ميدان در او

يکي طومار در دست و در او احوال من وحشي
اگر فرصت شود گاهي به يار نکته دانم ده

نقل وفا در بزم نه تا رام گردد مدعي
مرغي که نبود در قفس او را فريب دانه ده

دل چو آينه ام تيره شد در اين پستي
بس است چند نشينم چو آب در تک چاه

آتشت در آب پنهانست و زهرت در شکر
آشکارا گر چه با من همچو شير و شکري

نه رخشان در ، سهيلي در سپهر جان فروزنده
که رنگ و روي آن آتش زند لعل بدخشان را

سزد در موقف ايثار او درهاي پر قيمت
اگر لطف تو در زر گيرد اين طبع درافشان را

سگ ز پي جيفه رفت در به در و کو به کو
گر به سگي قائلي جيفه دنيا طلب

در دل سختست و بس آرزوي سيم و زر
گر طلبي سيم و زر در دل خارا طلب

زحمت خار بود راحت بلبل اما
نه بهر فصل در آن فصل که گل در بار است

در تن آن که فلک زهر عناد تو نهاد
استخوان ريزه در او عقرب و شريان مار است

ز بس جوهر که آن کان در زمين بر روي هم ريزد
همه روي زمين در زير گنج شايگان باشد

کشد در باختر بر رشته گوهر تيره شب اعما
اگر زان جوهر رخشان يکي در خاوران باشد

روز و شب روي تو بزم آراي عالم مثل مه
چون قمر در چارده چون شمس در نصف النهار

گر جدار و سقف را بودي در او پاي گريز
اين زمان در خانه ها ني سقف ماندي ني جدار

از نعل دست و پا سمند تو زهره را
در ساعداست يا ره و در گوش گوشوار

در گشاد و بست با دستش تشبه مي کنند
گرنه اين مي بود جزر و مد نبودي در بحار