ديوان وحشي بافقي

در عشق اگر باديه اي چند کني طي
بيني که در اين ره چه نشيب و چه فراز است

اگر چه خوش نبود در نظر غبار ولي
گر از خط تو بود در نظر غبار خوش است

آمدم تا روبم و در چشم نوميدي زنم
گرد حرماني که بر رويم در اين مدت نشست

عياذباله از روزي که عشقم در جنون آرد
سر زنجير گيرد و ز در عقلم درون آرد

يک شمه کار در فن ناز و کرشمه نيست
کز يک نگاه چشم تو در کار من نکرد

خوش آن کو غنچه سان با گلعذاري همنشين باشد
صراحي در بغل جام ميش در آستين باشد

دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود
تا به روزم چشم بر بام و در آن خانه بود

من چرا در عشق انديشم ز سنگ طعن غير
آنکه مجنون بود اينش در جهان سرکوب بود

تودر گلو فشاري خصمي و جان او
در بند فرجه ايست که از تن به در زند

هوس دارم دگر در عشق آن شب زنده داري ها
که در هر گوشه اي افسانه سوداي من باشد

از دل برآيد شعله اي کاتش به عالم در زند
هر گه که در خاطر مرا آن جامه گلگون بگذرد

وحشي که شد گوهرفشان در وصف عقد گوهرش
نبود عجب کز نظم او از در مکنون بگذرد

در بوستان حسن تو گل بر سر گلست
در بسته بوده اي و گلش را نچيده اند

پي وصلش نخواهم زود ياري در ميان افتد
که شوق افزون شود چون روزگاري در ميان افتد

مي کند بي نوگلي خونابه دل در کنار
در چمن وحشي چنين دامن پر از گل مي کند

به گلخن گر روم از رشک گلخن تاب در بندند
به روي ناکسي چون من در بستان که بگشايد

گلشن در هم شکفت آن بي مروت بين که مي خواهد
چنين فصلي در بستان به روي دوستان بندد

رهي در پيشم افتادست و بيم رهزني در پي
که چون بر کارواني تاخت اول دست جان بندد

روزها شد تا کسم پيرامن اين در نديد
تا تو گفتي دور شو زين در کسم ديگر نديد

يک وعده خواهم از تو که گردم در انتظار
حاکم تويي در آمدن دير و زود خويش

دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم
در هم شکست بند و در بند خانه هم

درين مدت اگر اوقات من صرف ملک مي شد
باو در بزمگاه عيش مي در جام مي کردم

گر خواهيم در بند غم پاي وفا در سلسله
کردم ميان خاک و خون زنجير فرسايي کنم

به که وحشي را در اين سودا نيازاريم دل
بيش از اينش در جراحت نوک نشتر نشکنيم

زين در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود
درمانده ام و چاره اين باب ندارم