ديوان شمس

هر جانبي که هستي در دعوت الستي
مستي دهي و هستي در جود و در عطايي

در مي طلبي ز چشمه در بر نايد
جوينده در به قعر دريا بايد

گر در طلبي ز چشمه در بر نايد
جوينده در به قعر دريا بايد

در چنگ توام بتا در آن چنگ خوشم
گر جنگ کني بکن در آن جنگ خوشم

در صيد بدانيم نه در صيد بدان
از بند جهانيم نه در بند جهان

چون روشني روز در آي از در من
بين گردن من بسوي در کژ مانده

در دست اجل چو درنهم من پائي
در کتم عدم در افکنم غوغائي

در جان کنمت جاي نه در ديده و دل
تا در نفس بازپسين يار شوي

ديوان ناصر خسرو

در زهد نه اي بينا ليکن به طمع در
برخواني در چاه به شب خط معما

گر به خانه در ز راه در شويد
اين مبارک خانه را در حيدر است

در درج سخن بگشاي بر پند
غزل را در به دست زهد در بند

نهاده ي خداي است در تو خرد
چو در نار نور و چو در مشک شم

گيتي چو دو در خانه است، او را
آغاز يکي در، دگر در انجام

زين در چو در آئي بدان برون شو
در سر چنين گفت نوح با سام

بحر است مرا در ضمير روشن
در شعر همي در ازان فتالم

همي خويشتن را نبينيم نفعي
نه در سيم و زر و نه در در و مرجان

نه در خورد در است گل، پس توزين تن
بپرهيز، ازيرا که در ثميني

گيتي، پسرا، دو در سرائي است
تو بسته در اين دو در سرائي

ببين در لفظ و معني ها و رمزم
بهاري در بهاري در بهاري

خسرو و شيرين نظامي

ز صد فرسنگي آيد بر در غار
در او سنبد چو در سوراخ خود مار

بسا معشوق کايد مست بر در
سبل در ديده باشد خواب در سر

که آن در کو که گر بينم به خوابش
نه در دامن که در درياي آبش

نه در گفت آيد و نه در شنيدن
قلم بايد به حرفش در کشيدن

فکنده عشقشان آتش بدل در
فرس در زيرشان چون خر به گل در

شکيبا شد در اين غم روزگاري
نه در تن دل نه در دولت قراري