ديوان شمس

رميدستي از اين قالب وليکن علقه اي داري
کز آن بحر کرم در گوش در شاهواري تو

عقلي که نمي گنجد در هفت فلک فرش
اي عشق چرا رفت او در دام و جوال تو

در عالم جان جا کن در غيب تماشا کن
رويي به روان ها کن زين گرم روان برگو

و هو معکم يعني با توست در اين جستن
آنگه که تو مي جويي هم در طلب او را جو

آن زنده کن اين در و ديوار بدن کو
و آن رونق سقف و در و درساره ما کو

خار ايمن گشت ز آتش در پناه لطف گل
تو گلي من خار تو در گلستان بي من مرو

در خم چوگانت مي تازم چو چشمت با من است
همچنين در من نگر بي من مران بي من مرو

مي دوانند جانب درياي تو درياي تو
تا بريزد جمله را در پاي تو در پاي تو

در صفت کردن ز دور اطناب شد گفت زمان
چون رسيدم در طناب خود کنون اطناب کو

در مساس تن به تن محتاج حمام است مرد
در مساس روح ها خود حاجت حمام کو

تن ما خفته در آن خاک به چشم عامه
روح چون سرو روان در چمن اخضر او

قمري جان صفتي در ره دل پيدا شد
در ره دل چه لطيف است سفر هيچ مگو

چو گشايد در سرا تو مگو هيچ ماجرا
رو ترش کن ز در درآ که سلام عليکم

عمري دل من در غمش آواره شد مي جستمش
ديدم دل بيچاره را خوش در خدا آويخته

من خاک پاي آن کسم کو دست در مردان زند
جانم غلام آن مسي در کيميا آويخته

امروز دستي برگشا ايثار کن جان در سخا
با کفر حاتم رست چون بد در سخا آويخته

هست آن سخا چون دام نان اما صفا چون دام جان
کو در سخا آويخته کو در صفا آويخته

کوه است جان در معرفت تن برگ کاهي در صفت
بر برگ کي ديده است کس يک کوه را آويخته

انگور دل پرخون شده رفته به سوي ميکده
تا آتشي در مي زده در خنب ها پا کوفته

قومي ببيني رقص کن در عشق نان و شوربا
قومي دگر در عشقشان نان و ابا پا کوفته

خوش گوهري کو گوهري هشت از هواي بحر او
تا بحر شد در سر خود در اصطفا پا کوفته

اين کيست اين اين کيست اين شيرين و زيبا آمده
سرمست و نعلين در بغل در خانه ما آمده

از چاه شور اين جهان در دلو قرآن رو برآ
اي يوسف آخر بهر توست اين دلو در چاه آمده

اي صنم خفته ستان در چمن و لاله ستان
باده ز مستان مستان در کف آحاد مده

هم تو منزهي ز جا هم همه جاي حاضري
آيت بي چگونگي در تو و در معاينه