ديوان شمس

دست در سنگي زدم دانم که نرهاند مرا
ليک غرقه گشته هم چنگي زند در آن و اين

در دل تنگ هوس باده بقا ساکن نگشت
هر دلي کاين مي در او بنشست ميداني است آن

نه اغر در نه اغر در چلب اغرندن قغرمق
قولغن اج قولغن اج بله کم انده دگرسن

گر چه بسي نشستم در نار تا به گردن
اکنون در آب وصلم با يار تا به گردن

در آتشم در آبم چون محرمي نيابم
کنجي روم که يا رب اين تيغ را سپر کن

از پرتوي که افتد در چشم ها ز رويش
خارش چه افتد از وي در چشم هاي کوران

چون آتش آر حمله کو هيزم است جمله
از آتش دل خود در خشک و در ترش زن

در خواب دوش پيري در کوي عشق ديدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوي ما کن

از دست توست خربزه در خانه اي نهان
در ني دريچه ني که تو جاني و من جنين

چون خرد نيک پي در چله شد پيش وي
جوش برآرد چو مي در چله يا مسلمين

من کجا بودم عجب بي تو اين چندين زمان
در پي تو همچو تير در کف تو چون کمان

چون سنان است اين غزل در دل و جان دغل
بيشتر شد عيب نيست اين درازي در سنان

خاموش وصف بحر و در کم گوي در درياي او
خواهي که غواصي کني دم دار شو دم دار شو

اي ميل ها در ميل ها وي سيل ها در سيل ها
رقصان و غلطان آمده تا ساحل درياي تو

در هر صبوحي بلبلان افغان کنان چون بي دلان
بر پرده هاي واصلان در روضه خضراي تو

آن شاهد فرد احد يک جرعه اي در بت نهد
در عشق آن سنگ سيه کافر کند ايمان گرو

من مست آن ميخانه ام در دام آن دردانه ام
در هيچ دامي پر خود ننهاده چون مرغان گرو

هر بار بفريبي مرا گويي که در مجلس درآ
هر آرزو که باشدت پيش آ و در گوشم بگو

از دل چرخ در زمين باغ و گل است و ياسمين
باد خزانش در کمين چيست چنين چرا بگو

لعل قبا سمر شدي چونک در آن کمر شدي
کشته زار در ميان زان کمرم به جان تو

اي تو امان هر بلا ما همه در امان تو
جان همه خوش است در سايه لطف جان تو

جان مرا در اين جهان آتش توست در دهان
از هوس وصال تو وز طلب جهان تو

نيست مرا ز جسم و جان در ره عشق تو نشان
ز آنک نغول مي روم در طلب نشان تو

سنگ شکاف مي کند در هوس لقاي تو
جان پر و بال مي زند در طرب هواي تو

ايا اوميد در دستم عصاي موسوي بودي
ز هجران چو فرعونش کنون جان در چو ماري تو