ديوان شمس

همچو چهي است هجر او چون رسني است ذکر او
در تک چاه يوسفي دست زنان در آن رسن

گرد تو گشتمي ولي گرد کجاست مر تو را
گرد در تو مي دوم اي در تو امان من

زهي ميدان زهي مردان همه در مرگ خود شادان
سر خود گوي بايد کرد وانگه رفت در ميدان

به ظاهر طالبان همراه و در تحقيق پشتاپشت
يکي منزل در اسفل کرد و ديگر برتر از کيوان

مثال کودک و پيري که همراهند در ظاهر
وليک اين روزافزون است و آن هر لحظه در نقصان

ز ارکان من بدزديدم زر و در کيسه پيچيدم
ز ترس بازدادن من چو دزدانم در اين مکمن

سپر بايد در اين خشکي چو در دريا رسي آنگه
چو ماهي بر تنت رويد به دفع تير او جوشن

در اين خانه تنم بيني يکي را دست بر سر زن
يکي رنجور در نزع و يکي مدهوش شمس الدين

بصر در ديده بفزايد اگر در ديده ره يابد
به جاي توتيا و کحل ناگه خار شمس الدين

درويش به دلق اندر و اندر بغلش گوهر
او ننگ چرا دارد از در به در افتادن

در خاک تنم بنگر کز جان هواپيشه
هر ذره در اين سودا گشته ست چو دل گردان

گويند که هر کي هست در گور اسير آيد
در حقه تنگ آن مشک نگذارد مشک افشان

هر روح که سر دارد او روي به در دارد
داري سر اين سودا سر در سر سودا کن

اي دل چو نمي گردد در شرح زبان من
وان حرف نمي گنجد در صحن بيان من

مي گردد تن در کد بر جاي زبان خود
در پرده آن مطرب کو زد ضربان من

آن لحظه که بي هوشم ز ايشان برهد گوشم
مي غلطم چون شاهان در اطلس و در اکسون

اي حلقه زن اين در در باز نتان کردن
زيرا که تو هشياري هر لحظه کشي گردن

از معدن خويش اي جان بخرام در اين ميدان
رونق نبود زر را تا باشد در معدن

با لعل چو تو کاني غمگين نشود جاني
در گور و کفن نايد تا باشد جان در تن

عاشقان نالان چو ناي و عشق همچون ناي زن
تا چه ها در مي دمد اين عشق در سرناي تن

از خيال خويش ترسد هر کي در ظلمت بود
زان که در ظلمت نمايد نقش هاي سهمگين

روي در ديوار کرده در غم تو مرد و زن
ز آب و نان عشق رفته اشتهاي آب و نان

بنگر اندر ميزبان و در رخش شادي ببين
بر سر اين خوان نشين و کاسه در روغن بزن

در ميان ظلمت جان تو نور چيست آن
فر شاهي مي نمايد در دلم آن کيست آن

بر در مخدوم شمس الدين ز ديده آب زن
در همه هستي ز نار چهره او نار زن