ديوان شمس

درآکنده ز شادي ها درون چاکران خود
مثال دانه هاي در که باشد در انار اي دل

بگرد مرکبم بودي به زير سايه آن شاه
هزاران شاه در خدمت به صف ها در قطار اي دل

ني ني چو چوگانيم ما در دست شه گردان شده
تا صد هزاران گوي را در پاي شه غلطان کنيم

در حبس تن غرقم به خون وز اشک چشم هر حرون
دامان خون آلود را در خاک مي ماليده ام

چون کرم پيله در بلا در اطلس و خز مي روي
بشنو ز کرم پيله هم کاندر قبا پوسيده ام

پوسيده اي در گور تن رو پيش اسرافيل من
کز بهر من در صور دم کز گور تن ريزيده ام

چون در کف سلطان شدم يک حبه بودم کان شدم
گر در ترازويم نهي مي دان که ميزان بشکنم

چون بلبلم در باغ دل ننگست اگر جغدي کنم
چون گلبنم در گلشنش حيفست اگر خاري کنم

اي شمس تبريزي ببين ما را تو اين نعم المعين
اي قوت پا در روش وي صحت جان در سقم

هر جا حياتي بيشتر مردم در او بي خويشتر
خواهي بيا در من نگر کز شيد جان شيداييم

بازآمدم بازآمدم از پيش آن يار آمدم
در من نگر در من نگر بهر تو غمخوار آمدم

اي دل مرا در نيم شب دادي ز دانايي خبر
اکنون به تو در خلوتم تا آنچ مي داني کنم

در حضرت فرد صمد دل کي رود سوي عدد
در خوان سلطان ابد چون غير سرخواني کنم

از توام اي شهره قمر در من و در خود بنگر
کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم

بگويد در چنان مستي نهان کن سر ز من رستي
مسلمانان در آن حالت چه پنهان ماند اسرارم

تويي عيسي و من مرغت تو مرغي ساختي از گل
چنانک دردمي در من چنان در اوج پرانم

چنين باغي در اين عالم نرسته ست و نرويد هم
نه در خواب و نه بيداري چنين ميوه نچيدستم

چه شک ماند مرا در حشر چون صد ره در اين محشر
چو انديشه بمردم زار و چون انديشه برجستم

چو عکس جيش حسن تو طراد آورد بر نقشم
برون جستم ز فکرت من نه در عکسم نه در طردم

در اين ايوان سربازان که سر هم در نمي گنجد
من سرگشته معذورم که بي دستار مي گردم

چو باغ وصل خوش بويم چو آب صاف در جويم
چو احسان است هر سويم در اين احسان همي گردم

در آن زلفين آن يارم چه سوداها که من دارم
گهي در حلقه مي آيم گهي حلقه شمر باشم

اگر ساحل شود جنت در او ماهي نيارامد
حديث شهد او گويم پس آنگه در شکر باشم

چو زندانم بود چاهي که در قعرش بود يوسف
خنک جان من آن روزي که در زندان شدن باشم

چو بيش از صد جهان دارم چرا در يک جهان باشم
چو پخته شد کباب من چرا در بابزن باشم