ديوان شاه نعمت الله ولي

عاشق دريا دلي از ما طلب
آنچنان گوهر در اين دريا طلب

در وجود خويشتن سيري بکن
آنچه گم کردي هم آنجا واطلب

چشم ما از نور رويش روشن است
نور او در ديده بينا طلب

در محيط عشق ما گوهر طلب
هفت دريا را بجو ديگر طلب

جان باقي يابي از جانان خود
گر فنا گردي چو ياران در طلب

اين سرتو چون کلاه آن سر است
سربنه در پاي او آن سر طلب

هرکجا جام مئي يابي بنوش
نعمت الله را در آن ساغر طلب

نقد گنج کنت کنزا را طلب
گوهر در يتيم از ما طلب

چشم عالم روشن است از نور او
نور او در ديده بينا طلب

مدتي بودم مجاور در عجم
گرچه اصلم باشد از ملک عرب

در ديار تو غريبيم و هوادار غريب
خوش بود گر بنوازي صنما يار غريب

ما دعا گوي غريبان جهانيم همه
در همه حال خدا باد نگهدار غريب

در کوي خرابات نشستيم به عشرت
با سيد سرمست و حريفان خرابات

در زمزمه مطرب عشاق کلامم
حيران شده است بلبل گلزار خرابات

از غيرت آن شاهد سرمست يگانه
ديار نمي گنجد در دار خرابات

عارفي چون او در اين عالم که ديد
جمع کرده ممکنات و واجبات

سالها بايد که تا پيدا شود
همچو سيد سيدي در کائنات

هر که او در سايه فر هما مأوا گرفت
گرچه گنجشکي بود شهباز گردد عاقبت

سيد از بنده تميزي گر کند صاحبدلي
در ميان عارفان ممتاز گردد عاقبت

اين چنين چون بدن پديد آورد
همچو جان در بدن روانم ساخت

آتش عشق تو دل در بر بسوخت
باز زرين بال عقلم پر بسوخت

غرقه بحر زلاليم اين عجب
جان ما از تشنگي در بر بسوخت

عکس رويت بر رخ ساغر فتاد
آب آتش رنگ در ساغر بسوخت

آتشي ظاهر شد و پيدا و پنهانم بسوخت
شمع عشقش در گرفت و رشته جانم بسوخت

عود دل را سوختم در مجمر سينه خوشي
از تف آن دامن و گوي گريبانم بسوخت

بود گنج معرفت در کنج ويران دلم
آتشي افتاد و گنج و کنج ويرانم بسوخت

شمع معنبر نهاد مجلس جان برفروخت
در دل مجمر مرا زود چو عودم بسوخت

سوخته اي همچو من در همه عالم مجوي
کز نفس سيدم جمله وجودم بسوخت

در خرابات ساقي سرمست
درد ما را به صد دوا بنواخت

شهرتي يافت در جهان که به عشق
نعمت الله را خدا بنواخت

در سواد کفر زلفش نور ايمان رو نمود
ظلمت کفرش بجو گر نور ايمان بايدت

بايدت چون گوي گرديدن به سر در کوي دوست
گر ز دست پادشه انعام چوگان بايدت

گر در اين دريا درآئي همچو ما
عين ما روشن ترا بنمايدت

خودنمائي مي کني با عاشقان
در دوئي آن يک کجا بنمايدت

چشمم به نور معني ديده جمال صورت
در آينه نموده نقشي خيال صورت

چونکه معني ماست صورت او
نور چشم است و در نظر صورت

دوستي خاندان درد دلم را دواست
جان علي ولي در حرم کبرياست

در حرم ما درآ محرم مستانه شو
ميکده عاشقان با تو بگويم کجاست

در خرابات مغان مستيم و جام مي بدست
هاي و هوي عاشقان از نعره مستان ماست

گنج اگر جوئي بيا کنج دل ويران بجو
زانکه گنج کنت کنزا در دل ويران ماست

صبا که غاليه سائي همي کند هرسو
چو باد گشته روان در هواي سيد ماست

تا بوسه داده ايم رکاب جلال او
سرخيل عاشقان جهان در رکاب ماست

روح القدس ببسته ميان همچو خادمان
در روز وشب مجاور درگاه باب ماست

عقل مخمور است و ما مست وخراب
عشقبازي آيتي در شأن ماست

هفت دريا را چو موجي ديده ايم
غرقه در درياي بي پايان ماست

منزلاتي که ديده اي در راه
منزلي چند از منازل ماست

ما به عشق او به ميدان آمديم
گوي عالم در خم چوگان ماست

بر سر کوي دوست جان بازي
در ره اهل دل طريقت ماست

ما در اين درياي بي پايان خوشي افتاده ايم
آبروي عالمي اي يار از درياي ماست

چشم ما روشن به نور روي او باشد مدام
اين چنين نورخوشي در ديده بيناي ماست