ديوان شمس

چو هر دو سر به هم آورده اند در اسرار
هزار وسوسه افکنده اند در سر عيد

خمش که شعر کسادست و جهل از آن اکسد
چه زاهدي تو در اين علم و در تو علم ازهد

چون خواب را درهم زدي درده شراب ايزدي
زيرا نشايد در کرم بر خلق بستن هر دو در

کي باشد آن در سفته من الحمدلله گفته من
مستطرب و خوش خفته من در سايه هاي آن شجر

درده مي پيغامبري تا خر نماند در خري
خر را برويد در زمان از باده عيسي دو پر

در مجلس مستان دل هشيار اگر آيد مهل
داني که مستان را بود در حال مستي خير و شر

اي پاسبان بر در نشين در مجلس ما ره مده
جز عاشقي آتش دلي کآيد از او بوي جگر

تا در شراب آغشته ام بي شرم و بي دل گشته ام
اسپر سلامت نيستم در پيش تيغم چون سپر

در لطف اگر چون جان شوم از جان کجا پنهان شوم
گر در عدم غلطان شوم اندر عدم داري نظر

عقل رباست و دلربا در تبريز شمس دين
آن تبريز چون بصر شمس در اوست چون نظر

در اين بازار اي مجنون چو منبل گرد تن پرخون
چو در شاهد طمع کردي برو شمشير لالا خور

از روي تو در هر جان باغ و چمني خندان
وز جعد تو در هر دل از مشک تلي ديگر

چون در بصر خلقي گويي تو پر از زرقي
اي آنک تو هم غرقي در خون دل من تر

در بسته به روي من يعني که برو واپس
بر بام شده در پي يعني نمطي ديگر

گفتم چه نشان باشد در بنده از اين وعده
گفتا که درخش جان در آتش دل چون زر

چون نباشم در وصالت اي ز بينايان نهان
در بهشت و حور و دولت تا ابد باشيده گير

قسمت حقست قومي در ميان آب شور
تلخ و غمگينند و قومي در ميان شهد و شير

در درون اين قفص تن در سر سودا گداخت
وز قفص بيرون به هر دم گردنم اين الفرار

در جهان وحدت حق اين عدد را گنج نيست
وين عدد هست از ضرورت در جهان پنج و چار

صد هزاران سيب شيرين بشمري در دست خويش
گر يکي خواهي که گردد جمله را در هم فشار

جز که در عشق صانع عمر هرزه ست و ضايع
ژاژ دان در طريقت فعل و گفتار ديگر

اي آنک يار نيست تو را در جهان عشق
من در جهان فکنده که اي يار يار يار

مستيست در سر از مي و اين تاب آفتاب
در سر بتافتست پس از دست رفت سر

چو در حيات خود او کشته گشت در کف عشق
به امر موتوا من قبل ان تموتوا زار

درآمد از در گلخن به خشم حمامي
زدش به پاي که برجه نه مرده اي در گور