کشکول شيخ بهايي

خواجه حافظ راست:

ديوان حافظ

در اين باغ از خدا خواهد دگر پيرانه سر حافظ
نشيند بر لب جويي و سروي در کنار آرد

کس در جهان ندارد يک بنده همچو حافظ
زيرا که چون تو شاهي کس در جهان ندارد

گر چه حافظ در رنجش زد و پيمان بشکست
لطف او بين که به لطف از در ما بازآمد

حافظ شکايت از غم هجران چه مي کني
در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور

کليله و دمنه

غوکي در جوار ماري وطن داشت ، هرگاه که بچه کردي مار بخوردي ، و او ...

... روزي فنزه غايب بود بچه او در کنار پسر ملک جست و بنوعي او را ...

ديوان امير خسرو

اين شکل و شمايل که تو کافر بچه داري
در چين و ختا و ختن و خته نباشد

ديوان انوري

اي به حق سايه آن کس که ترا حافظ اوست
تا بود سايه خورشيد در آن حفظ بمان

ديوان حافظ

غزل گفتي و در سفتي بيا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثريا را

گناه اگر چه نبود اختيار ما حافظ
تو در طريق ادب باش و گو گناه من است

سر پيوند تو تنها نه دل حافظ راست
کيست آن کش سر پيوند تو در خاطر نيست

نگرفت در تو گريه حافظ به هيچ رو
حيران آن دلم که کم از سنگ خاره نيست

غير از اين نکته که حافظ ز تو ناخشنود است
در سراپاي وجودت هنري نيست که نيست

زهي همت که حافظ راست از دنيي و از عقبي
نيايد هيچ در چشمش بجز خاک سر کويت

ز خاک کوي تو هر گه که دم زند حافظ
نسيم گلشن جان در مشام ما افتد

چه عذر بخت خود گويم که آن عيار شهرآشوب
به تلخي کشت حافظ را و شکر در دهان دارد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
يار ديرينه ببينيد که با يار چه کرد

حافظ افتادگي از دست مده زان که حسود
عرض و مال و دل و دين در سر مغروري کرد

بدين شعر تر شيرين ز شاهنشه عجب دارم
که سر تا پاي حافظ را چرا در زر نمي گيرد

حافظ به حق قرآن کز شيد و زرق بازآي
باشد که گوي عيشي در اين جهان توان زد

در شمار ار چه نياورد کسي حافظ را
شکر کان محنت بي حد و شمار آخر شد

هزار حيله برانگيخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد

جان رفت در سر مي و حافظ به عشق سوخت
عيسي دمي کجاست که احياي ما کند

به وفاي تو که بر تربت حافظ بگذر
کز جهان مي شد و در آرزوي روي تو بود