ديوان شمس

در خانه چنين جمعي در جمع چنين شمعي
دارم ز تو من طمعي تا روز مشين از پا

از نواي عشق او آن جا زمين در جوش بود
وز هواي وصل او در چرخ دايم شد سما

همچو آبي ديده در خود آفتاب و ماه را
چون ايازي ديده در خود هستي محمود را

عاقبت از مشرق جان تيغ زد چون آفتاب
آن که جان مي جست او را در خلاء و در ملأ

چون سمندر در ميان آتشش باشد مقام
هر که دارد در دل و جان اين چنين شوق و ولا

بر سر ره جان و صد جان در شفاعت پيش تو
در زمان قربان بکردي خود چه باشد مال ها

در رخ جان بخش او بخشيدن جان هر زمان
گشته در مستي جان هم سهل و هم آسان ما

چون بديد آن شاه ما بر در نشسته بندگان
وان در از شکلي که نوميدي دهد مشتاق را

چون پديد آمد ز دور آن فتنه جان هاي حور
جام در کف سکر در سر روي چون شمس الضحي

عقل آواره شده دوش آمد و حلقه بزد
من بگفتم کيست بر در باز کن در اندرآ

جمله عشق و جمله لطف و جمله قدرت جمله ديد
گشته در هستي شهيد و در عدم او مرتضي

تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو
غافلم ني عاقلم باري بيا رويي نما

تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو
غافلم ني عاقلم باري بيا رويي نما

در سر خود روان شد بستان و با تو گويد
در سر خود روان شو تا جان رسد روان را

در شهر و در بيابان همراه آن مهيم
اي جان غلام و بنده آن ماه خوش لقا

در رقص گشته تن ز نواهاي تن به تن
جان خود خراب و مست در آن محو و آن فنا

کي کرد در کف کان خاک را زر و نقره
کي کرد در صدفي آب را جواهرها

چه خيره مي نگري در رخ من اي برنا
مگر که در رخمست آيتي از آن سودا

در پيش چون روان شدم برگرفت تيز تيزپا
در پي گام تيز او چه محل باد و برق را

ان علينا بيانه تو ميا در ميان ما
چو در خانه ديد تنگ بکند مرد جامه ها

من مي روم توکلي در اين ره و در اين سرا
اگر نواله اي رسد نيمي مرا نيمي تو را

چنگ دجال از درون و رنگ ابدال از برون
دام دزدان در ضمير و رمز شاهان در خطاب

گوي مني و مي دوي در چوگان حکم من
در پي تو همي دوم گر چه که مي دوانمت

سخن در پوست مي گويم که جان اين سخن غيبست
نه در انديشه مي گنجد نه آن را گفتن امکانست

در خار ببين گل را بيرون همه کس بيند
در جزو ببين کل را اين باشد اهليت