ديوان شمس

اين دانه هاي نازنين محبوس مانده در زمين
در گوش يک باران خوش موقوف يک باد صبا

گل هاي پار از آسمان نعره زنان در گلستان
کاي هر که خواهد نردبان تا جان سپارد در بلا

امرت نغرد کي رود خورشيد در برج اسد
بي تو کجا جنبد رگي در دست و پاي پارسا

تا جستني نوعي دگر ره رفتني طرزي دگر
پيدا شود در هر جگر در سلسله آهنگ ها

تو ياد کن الطاف خود در سابق الله الصمد
در حق هر بدکار بد هم مجرم هر دو سرا

اي صد بقا خاک کفش آن صد شهنشه در صفش
گشته رهي صد آصفش واله سليمان در ولا

ساغر ز غم در سر فتد چون سنگ در ساغر فتد
آتش به خار اندرفتد چون گل نباشد خار را

آن خواجه را در کوي ما در گل فرورفتست پا
با تو بگويم حال او برخوان اذا جاء القضا

باشد کرم را آفتي کان کبر آرد در فتي
از وهم بيمارش کند در چاپلوسي هر گدا

در رو فتاد او آن زمان از ضربت زخم گران
خرخرکنان چون صرعيان در غرغره مرگ و فنا

فرعون و نمرودي بده اني انا الله مي زده
اشکسته گردن آمده در يارب و در ربنا

غازي به دست پور خود شمشير چوبين مي دهد
تا او در آن استا شود شمشير گيرد در غزا

اي خواجه تو چوني بگو خسته در اين پرفتنه کو
در خاک و خون افتاده اي بيچاره وار و مبتلا

زين رنگ ها مفرد شود در خنب عيسي دررود
در صبغه الله رو نهد تا يفعل الله ما يشا

در گردن افکنده دهل در گردک نسرين و گل
کامشب بود دف و دهل نيکوترين کالاي ما

زان مي که در سر داشتم من ساغري برداشتم
در پيش او مي داشتم گفتم که اي شاه الصلا

هر هستييي در وصل خود در وصل اصل اصل خود
خنبک زنان بر نيستي دستک زنان اندر نما

گاه بود پهلوي او گاه شود محو در او
پهلوي او هست خدا محو در او هست لقا

دلبر بي کينه ما شمع دل سينه ما
در دو جهان در دو سرا کار تو داري صنما

آب حيات او ببين هيچ مترس از اجل
در دو در رضاي او هيچ ملرز از قضا

بلبل با درخت گل گويد چيست در دلت
اين دم در ميان بنه نيست کسي تويي و ما

هر که بود در اين طلب بس عجبست و بوالعجب
صد طربست در طرب جان ز خود رهيده را

مست رود نگار من در بر و در کنار من
هيچ مگو که يار من باکرمست و باوفا

در آن روزي که در عالم الست آمد ندا از حق
بده تبريز از اول بلي گويان الستش را

در ژنده درآ يک دم تا زنده دلان بيني
اطلس به دراندازي در ژنده شوي با ما