ديوان اشعار منصور حلاج

من در بروي غير ز غيرت چو بسته ام
تا در حريم جان و دلم خانه کرده اي

صدف تا نشکني گوهر نيايد در نظر پيدا
چو بشکستي صدف در وي بسي گوهر نهان بيني

بده جان و غمش بستان از ايرا اندرين سودا
نه در دنيا پشيماني نه در عقبي زيان بيني

خليل آسا ز عشق او درآ در آتش سوزان
که در هر گوشه آتش هزاران بوستان بيني

خيانت چيست ميداني در اينره خويشتن ديدن
ز خود بگذر در او بنگر امين شو تا امان بيني

ايکه در اقليم دلها حاکم و سلطان توئي
جمله عالم يک تن تنها و در وي جان توئي

چو ميداني که گنج شه بود در کنج ويرانها
براي نقد عشق او رضا در ده بويراني

بخلوت خانه وصلت مرا ره ده که در عشقت
بجان آمد حسين اي جان در اين وادي ز حيراني

حسن را با ناز پيوستي و در اهل نياز
عشق و تقوي را جدائي در ميان انداختي

مپسند در دل من همه خار حسرت ايگل
تو مرا بهل در آنجا که نه جايگاه داري

ريخته در کام هستي جرعه اي از جام عشق
شور و غوغا در زمين و آسمان انداختي

در هوايت عالمي چون ذره بر هم ميزند
تا ز مهر آوازه در کون و مکان انداختي

خلوت دل که در او يار تو ماوي سازد
ادب آن نيست که اغيار در آن دريابي

مثنوي معنوي

ما چو ناييم و نوا در ما ز تست
ما چو کوهيم و صدا در ما ز تست

چشم هر سه باز و گوش هر سه تيز
در تو آويزان و از من در گريز

ما محب و صادق و دل خسته ايم
در دو عالم دل به تو در بسته ايم

چون دو سه سال آن نرويد چون کني
جز که در لابه و دعا کف در زني

بعد از آن مهمان ز خواب و از سمر
شد در آن پستر که بد آن سوي در

در پي او تا به شب در جست و جو
وان رمه غايب شده از چشم او

ديوان شمس

در لا احب الآفلين پاکي ز صورت ها يقين
در ديده هاي غيب بين هر دم ز تو تمثال ها

گر چشم تو بربست او چون مهره اي در دست او
گاهي بغلطاند چنين گاهي ببازد در هوا

گاهي نهد در طبع تو سوداي سيم و زر و زن
گاهي نهد در جان تو نور خيال مصطفي

چندان دعا کن در نهان چندان بنال اندر شبان
کز گنبد هفت آسمان در گوش تو آيد صدا

اي دلبر و مقصود ما اي قبله و معبود ما
آتش زدي در عود ما نظاره کن در دود ما

ني ني فتد در آسيا هم نور مه از روزني
زان جا به سوي مه رود ني در دکان نانبا