ديوان فيض کاشاني

در دلم جا کردي و کردي مرا از من تهي
تا مرا از هستي خود در گمان انداختي

دست و پاي خواهش ما را ز بند خواهشت
در ره فرمانبري در پيچ و تاب انداختي

تا که باشم تا که باشم بر در اميد و بيم
در ضميرم گه ثواب و گه عقاب انداختي

گم شو اي ذره در آن مهر که تا سر نهان
موبمو فاش در آن زلف پريشان بيني

خوشا دلي که در آن جاي چون توئي باشد
خوشا سري که در آن هست از تو سودائي

سر من و در تو تا نفس بود در تن
که (فيض) را نبود غير تو تمنائي

مهرت سرشته حق در آب و گل من
جا کرده چه جان بتن در آب و گل من

ديوان اشعار منصور حلاج

چو تو از خود برون آئي درآئي در حريم جان
گر از گلخن برون آئي روي در گلشن اعلا

براق برق رفتار است همت در طريق حق
چو او در زير ران آيد بمعراج آي از بطحا

موج عشقت تخته هستي ما را در ربود
کار ما اکنون در اين دريا جز استغراق نيست

خويشتن ديدن بود در راه حق ترک ادب
بي ادب را در حريم عزت او بار نيست

خاک اين در شو اگر ذوق و صفا ميطلبي
زانکه اين منزل جان بر در اصحاب صفاست

بگذر از خويش و درآ در راه عشق او حسين
خودپرستان را قبولي چون در آن درگاه نيست

اگر در گوشه اي تنها حديث درددل گويم
فغان و ناله و آه از در و ديوار ميآيد

چو لاله داغ دل دارم که بي دلدار در گلشن
چو در گل بنگرم يادم از آن رخسار ميآيد

مستي ست در سر من از چشم پر خمارش
شوري ست در دل من از شکر دهانش

خرد در کفر و در ايمان بسي ديباچه پردازد
چو عشق آتش برافروزد بسوزد کفر و ايمانش

نيست در وصل تو ما را هوس روضه و حور
نيست در عشق تو ما را سر بيگانه و خويش

اگر گه گه ز بيخويشي نظر در عالم اندازم
از او آيينه ميسازم در او ديدار ميجويم

در خارزار آب و گل چون غنچه گشتم تنگدل
در گلشن روحانيان منزل از آن بگزيده ام

جز روي تو گر روئي در ديده ما آيد
فردا بکدامين رو در تو نگريم اي جان

گفتي که حسين آخر زين در به نمي گردد
زين در به چه رو گرديم چون خاک دريم اي جان

قدري که دارم زاب و گل خارست در گلزار دل
اي گل ز رخسارت خجل آتش بزن در خار من

جنت نباشد گلشني در ساحت گلزار دل
اي گل ز رخسارت خجل در جان آتش بار من

نظم من در خورد جاهت کي بود با آنکه هست
در شعرم خوشتر از دري شعرا آمده