ديوان فيض کاشاني

لشکر عشق خيمه زد در بر و بوم ملک دل
غلغله در بدن فکند مقدم پادشاه نو

در تن و در جان ما معني ايمان ما
عايد او رگ برگ شاهد او مو بمو

هست در اشعار فيض شرح دل زار (فيض)
هر غزلي تا بتا در غم او تو بتو

نوبنو بايد سخن در بيت بيت و حرف حرف
يک سخن در يک غزل تکرار شد خاموش شو

گاه گويم شايد اين ذره نيايد در حساب
چون کنم با ذره دارد کار در استان تو

محصول عمر خود را در کار خويش کردم
يک پرتو از جمالت در کار و حاصلم نه

گم گشت در رهش دل شد کار (فيض) مشکل
بوي صبا ز زلفش در راه مشکلم نه

خاکستر تنم چه عجب گر رود بباد
زين آتشي که در دل و در جان گرفته اي

هر کرا دادند گوش و هوش عقلي بايدش
در ره دين طي کند در هر نفس صد مرحله

من آشفته را در راه ياري کار افتاده
که در راهش چو من بي پا و سر بسيار افتاده

رقيبان جمله در عيشند و آسايش بکام دل
منم در کوي او بيمار و بي تيمار افتاده

توئي دربند دستار و منم در بستن زنار
توئي بر منبر و من بر در خمار افتاده

گشتيم محو آن جمال دستک زنان در وجد و حال
از ليت قومي يعلمون در جان ما غوغاستي

چون تو نبوده دلبري در هيچ بومي و بري
در هيچ بومي و بري چون تو نبوده دلبري

چشمي نديده گوهري مانند تو در هر دو کون
مانند تو در هر دو کون چشمي نديده گوهري

سوزيده هر بال و پري در آتش سوداي تو
در آتش سوداي تو سوزيده هر بال و پري

گم گشته هر جا رهبري در راه بي پايان تو
در راه بي پايان تو گم گشته هر جا رهبري

دل آواره را در کوي خود آواره تر کردي
من بيچاره را در عشق خود بيچاره تر کردي

با همه دست در کمر از گل و خور شکفته تر
در دل خسته ام بجز خار جفا نميکني

تنگ خواهم که در آغوش کشم آن بر دوش
چه شود در بزم آئي تو يک امشب هله هي

در جان عاشق آذري بر روي معشوق آب و رنگ
بر روي معشوق آب و رنگ در جان عاشق آذري

در هر سر از او شوري در هر دل از او نوري
هر قومي و دستوري از خرقه و زناري

گه در اوج عصمتم گه در حضيض شر و شور
گاه داري گه گدازي هر چه خواهي ميکني

گه نمائي روي و گه پنهان کني در زير زلف
زين کشاکش خلق را در پيچ و تاب انداختي

اهل دل را صاف دادي اهل گل را درد درد
عاقلان را در حساب و در کتاب انداختي