ديوان فيض کاشاني

در باده ما رنگ نيست در مستي ما جنگ نيست
ناموس ما را ننگ نيست مست جمال ساقيم

ز شادي چون شوم خندان توئي پيدا در آن خنده
ز غم چون ميکنم افغان توئي پنهان در افغانم

ما ز مافوق فلک در بحر و بر افتاده ايم
در تک اين بحر اخضر چون گهر افتاده ايم

گرچه اسرار دو عالم در دل ما مضمر است
ليک از خود در دو عالم بيخبر افتاده ايم

گر چه بيرون از زمين است و زمان دلدار ما
ما ببويش در زمين و در زمان افتاده ايم

تا به کي در عرض ره خواهيم گشتن عمر شد
بهر کاري (فيض) خود را در سفر افکنده ايم

گر دين و دنيا باختيم در عشق و در سوداي عشق
ليک از متاع درد و غم سرمايها اندوختيم

نديدم چون وفائي در گلي در گلشن عالم
ز دل خار تعلق يک بيک کندم خوشا حالم

بجز عشقم نيامد در نظر چيزي درين عالم
از آنرو عشق در جان و دل آکندم خوشا حالم

نبود اين تنگنا جاي خوشي در غم فرو رفتم
نديدم جاي عيش خويش در ماتم فرو رفتم

سفر کردم در ارکان و نبات و جانور چندي
که تا آدم شدم آنگاه در آدم فرو رفتم

آنکه او در راه حق ننهاده گامي يک نفس
کرد عمر خويشتن را صرف در باطل منم

آنکه مقصود دل (فيض) است در عالم توئي
آنکه بسته در خيال تست جان و دل منم

از عشق سرمست آمدم وز نيست در هست آمدم
در رفعت او پست آمدم هذا جنون العاشقين

از نام در ننگ آمدم وز صلح در جنگ آمدم
از عاقلي تنگ آمدم هذا جنون العاشقين

شور درياي حقايق ز آب چشم ما ببين
در و لعل خون دل در قعر اين دريا ببين

فيض روح القدس اگر خواهي بيابي در سخن
شعر (فيض) از بر بخوان خورشيد در شبها ببين

گه چو آبي در چهي يا شير در پستان بود
تا کشش نبود برون نايد ز جاي خويشتن

(فيض) تا چند دهي پند و نگيري در گوش
بگذر از گفتن و در معرفت افزايش کن

گاه شود جلوه گر مهر رخش در کسان
صوفي از آن در هواش چرخ زند ذره سان

در دو عالم عشق راني در سرت گر عشق هست
ورنه بايد چون خسان بر هر دري چاکر شدن

از (فيض) در ميان نه اثر ماند و نه عين
يکدم درآئي ار ز کرم در کنار من

ز پا افتاده اي در راه وصل دوست خيز اي (فيض)
دو دست استعانت در جناب کبريائي زن

در دنيي و عقبي مپيچ جز حق همه هيچست هيچ
در دار عالم غير حق ديار کو ديار کو

مهر دگر بهر زمان در دل و سينه مي نشان
در دل و ديده مي نشين تازه بتازه نو بنو