ديوان فيض کاشاني

نزديکش آئي گم شوي چون قطره در قلزم شوي
در آتشش هيزم شوي من بنده و مولاي عشق

هم مايه شادي است عشق هم خط آزاديست عشق
هم گردن گردنکشان در حکم و در فرمان عشق

بس يونس روشن دلي کو را نهنگ عشق خورد
بس يوسف گل پيرهن در چاه و در زندان عشق

اگر بيدار و هشيارم نظر بر روي تو دارم
وگر در خواب و در مستي فسکري لک منامي لک

در جحيم نفس باشي چند با شيطان قرين
در بهشت جان درآي و همنشين شو با ملک

گفتمش در وصل خواهي کشتنم يا در فراق
گفت بي تابي مکن خواهيم کردن زين دو يک

جمعيت خاطر مده از دست بهر کار تن
در بارگاه قدس جان پيوسته در کار است دل

در خم قتلست ما را گر فلک از کجروي
پا نهادن بر سرش را راست ما هم در خميم

عاشقان را نطق و خاموشي بدست خويش نيست
ما چو ني در ناله و فرياد در بند دميم

گهي دل در خدا بندم گهي دل در هوا بندم
گهي دنبال عز پويم گهي دنبال ذل گردم

با تو در عيشم و عشرت همه سودم همه نورم
بي تو در رنجم و محنت همه آهم همه دودم

گاه در آتش ز عشق و گاه در آب از حيا
عشرت ماهي و آئين سمندر داشتم

خدايا از بدم بگذر ببخشا جرم و عصيانم
مبين در کرده زشتم به بين در نور ايمانم

تو گفتي بنده خواهم که اخلاصي در او باشد
چه در دست تو مي باشد گر اخلاصم دهي آنم

نيست حد ما که اندازيم سر در پاش (فيض)
چون غبار ره شود در راه او افشان کنيم

چو پاي من نرود در ره تو گو بشکن
ترا چه نيست چه در بند دست و پا باشم

به پيش من برفت او با دل صد جاي ريش من
ز حسرت در فراقش چون غريبان در وطن گردم

چو چشمش در نظر آرم گهي بيمار و گه مستم
در آن مستي شوم صياد صيد خويشتن گردم

لبش چون در ضمير آرم يکي ساغر شوم پر مي
ز دندانش چو ياد آرم همه در عدن گردم

گهي خارم خلد در پاي گه سر سوي سنگ آيد
ز داغ لاله سرمست در کهسار مي گردم

تن مينمايد جاودان سر در نيارم هم بجان
جان و سر و تن هر سه را در راه جانان بشکنم

پاي سعيت همه شد آبله در راه طلب (فيض)
بار ما در دل ما بود عبث مي طلبيديم

کو عشق کو سوداي عشق تا در جهان غوغا نهم
کو مستيي تا غلغلي در گنبد مينا نهم

آتش زنم در انس و جان شور افکنم در کن فکان
بيرون روم از آسمان بر سقف عالم پا نهم

گه قطره و گه قلزمم گه باده و گاهي خمم
در شور و در مستي کمم مست جمال ساقيم