ديوان فيض کاشاني

حساب کرده خود کن حساب در چه کني
که ماند از پس و روز حساب در پيش است

گشائي چون در وصلم بهشت نقد مي بينم
چو بندي بر رخم اين در شود نقد اين سرا دوزخ

اگر وصلست اگر هجران که دارد لذتي در غم
مدام از عشق در جانم بهشتي هست يا دوزخ

اي خوش آنروزي که بازم در ره عشق تو سر
هر که در عشق خدائي سر شود سرور شود

خود را چو حلقه بر در لطف تو ميزنم
باشد بروي من در لطف تو وا شود

پا از گليم خويش مکش کي توان رسيد
در گرد آنکه بر دو جهان در فراز کرد

در فکر اويم صبح و شام در ذکر خير او مدام
کاهل نمي باشم دمي عشق اين تقاضا مي کند

در سر بوالهوس نگر چون شر و شور ميرود
در دل ماست يار دل بر ره دور ميرود

(فيض) ميخواهد که با مستان کند هم مشربي
بر در ميخانه آمد بهر او در وا کنيد

تن در بلاي عشق دهم هر چه باد باد
سر در قفاي عشق نهم هر چه باد باد

درد چو در تو نيست هيچ بيهده در سخن مپيچ
گرم سخن شدي تو (فيض) هست سخن وليک سرد

گر سر دهم نفس را آتش فتد در افلاک
گر در چمن کشم آه دود از چمن برآيد

آتشي در من زند از من بسوزد ما و من
گوش هستيهاي ما در حلقه يار آورد

چو در خيال درآئي همين تو باشي تو
که در مقام فنا ما و او نمي گنجد

ز ره ملامت آئي و گر از در نصيحت
چه کني بمست عشقي که در او اثر ندارد

گر در آتش بايدم رفتن در اين ره ميروم
تا چو ابراهيم آن آتش گلستان ها شود

بي تو در نفيرم من در غم و زحيرم من
خويش را بمن بنما تا شوم ز رويت شاد

گفتم سراي دل را ره کو و در کدام است
گفتا بدل رهي نيست اين خانه در ندارد

شوخ آهو چشم من چون روي در صحرا کند
بهر صيد از تير مژگان رخنه در دلها کند

عشق چون در دل کند جا پادشاه دل شود
چون غلامان عقل را در پيش خود برپا کند

نميدانم چه افسون مي دمد در من که هر ساعت
شود شوق من افزون تر شود در دم فراوان تر

از جان عجيب تر چه بود در سراي تن
عشقست در سراي تن از جان عجيب تر

هر کسي عيبي که دارد ميکند پنهان ز خلق
عيب جان را در سکوت و عيب ابدان در لباس

خيل دانايان که خوي حق در ايشان جاي کرد
عيب معيوبان کنند از خلق پنهان در لباس

در آن کو صد بلا مي آيد از پس
در آن کو صد خطر ميخيزد از پيش