167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
گلستان سعدي
ديوان سلمان ساوجي
آسمان زير علم، ماه علم خورشيد سا
در ره تدبير، پير عقل را کلکت عصا
در فراقت پيرهن را ساختم در بر قبا
در اشارات تو کليات قانون را شفا
در مجلس تو مجمره گردان بود صبا
پشت زمين به پشتي او گرم، در شتا
پيدا شود هزار صفا در ميان ما
در چشم روشنان فلک گشته توتيا
در اول احکام ازل نام تو طغرا
در عدل به عهدت بفرازد سر دارا
در عهد تو هست اين همه در گردن اعدا
در موقف کون تو مقام اهل صفا را
ملايک در دمند آواز سبحان الذي اسري
باري بگو که حلقه بگوش مني در را
بهشت ذکر جميل تو کرده، در هر باب
کواکب از در او يافتند فتح الباب
به بغداد در، در بلا و مصايب
هر نفس سلسله موي تو در دست صباست
گاه در کشف حقايق قلمت چهره گشاست
کز سر جان نتوانست به يکدم برخواست
هر سحر پيراهن شب در بر گيتي قباست
هر کجا فصلي درين باب است، در باب شماست
مي رود نالان فرات، آري ازين غم در عزاست
زهي لطيف خيالي که در تصور ماست
تويي که در سخن من ترا هزار سخاست
در مقامي که گه قطع مهام بشرست
در دم رمح تو سربرزده نجم ظفرست
روزگاري است که تا در سر کلک اين سوداست
در گوش کرده حلقه و چون حلقه بر در است
زده هواي دلش دست در گريبان است
تن بيمار گدازان چو شکر در لبن است
ديده من شده در خون دل خويشتن است
دربرکشيده چرخ ز پولاد جوشن است
و اکنون روان روشنش افسرده در تن است
در قلع قلب دولت دشمن تهمتن است
آب در زنجير باد و باد در فرمان اوست
در نهاد فلک اين وضع مخمر شده است
يک گوشه از ولايت جاه و جلال يافت
ني دم باد صبا در گل خندان گرفت؟
جنسي عزيز يافت، بجايي نهان نهاد
صيت تو با شمال عنان در عنان نهاد
گردون لعاب عقربيش در لبان نهاد
بنوشت چرخ سفله و در دست کان نهاد
در آستين و دامن آخر زمان نهاد
کان سخن يافته جا در دل عمان باشد
خورشيد سر ز روزن انديشه در کند
ني طبع خاک بود در آن حال برقرار