مثنوي معنوي

در مهندس بين خيال خانه اي
در دلش چون در زميني دانه اي

نيستم در عزم قال و قيل من
در به در گردم به کف زنبيل من

در به در اين شيخ مي آرد نياز
بر فلک صد در براي شيخ باز

در دقايق خويش را در بافتي
رمز مردن اين زمان در يافتي

چون ستوري باش در حکم امير
گه در آخر حبس گاهي در مسير

حلقه در زد چو در را بر گشود
رفت بي خود در سراي آن جهود

در وجوه وجه او رو خرج شو
چون الف در بسم در رو درج شو

آن الف در بسم پنهان کرد ايست
هست او در بسم و هم در بسم نيست

تا حدث در گلخني شد نور يافت
در در و ديوار حمامي بتافت

تا به نسرين مناسک در وفا
حق چه بخشد در جزا و در عطا

در کمال زشتيم من منتهي
لطف تو در فضل و در فن منتهي

موش در منقار زاغ و چغز هم
در هوا آويخته پا در رتم

که نگنجيدم در افلاک و خلا
در عقول و در نفوس با علا

در ببست از حسن او پيش بصر
آن سخن بد در ميان چون بانگ در

بانگ در محسوس و در از حس برون
تبصرون اين بانگ و در لا تبصرون

بي سلاحي در مرو در معرکه
هم چو بي باکان مرو در تهلکه

زندگي در مردن و در محنتست
آب حيوان در درون ظلمتست

ديوان شمس

در گردش و شيوه هاي مستان
در عربده هاي در علالا

اين در گمان نبود در او طعن مي زديم
در هيچ آدمي منگر خوار اي کيا

هين که منم بر در در برگشا
بستن در نيست نشان رضا

در هر دهان که آب از آزاديم گشاد
در گور هيچ مور ورا در دهان نرفت

دو لشکر بيگانه تا هست در اين خانه
در چالش و در کوشش جز گرد بنفزايد

بزن آتش در اين گفت و در آن کس
که در گفت تو اقراري ندارد

اي چشم که پردردي در سايه او بنشين
زنهار در اين حالت در چهره او بنگر

همچو شمع نخل بندان کآتشش در خود کشد
کاغذ پرنقش و صورت درفتد در آب در