ديوان فيض کاشاني

در امتزاج جسم و جان کردند حکمتها نهان
کشتند در تن تخم جان تا بر دهد اعمالها

رفتم چو در کنارش از من کناره کرد
کز خود کناره گير و در آرد کنار ما

خار و خاشاک تن ما سد راه جان ماست
عشق کوکاتش زند در خار و در خاشاک ما

بيا اي آنکه خاري در دلت از حسن گلروئيست
بسوزان خار دل در نور آتش خوي اين صحرا

(فيض) را در هر خيالي ناصري از حق بود
در همه کارش از آن منصور ميدانيم ما

در غم و اندوه باشد يار با ياران شريک
در نشاط و کامراني نبود از ايشان جدا

شکوه کم کن (فيض) از ياران و در خود کن نظر
تا چگونه ميکني در بحر دلها آشنا

سعي در تحصيل دنيا و فضولش بيهده است
در ازل قدري که روزي شد همان آيد مرا

شور در سر نور در دل افکند اشعار حق
شيب را سازد شباب و قشر را سازد لباب

آنکه شوري در دل هر ذره افکنده است
جمله عالم زوست در آه و فغان پيداست کيست

نيازمند خدا از دو کون مستغني است
که هر چه در دو جهان هست در خدائي هست

عشق بيچون تو يارب در دل من چون نشست
گوهر روحي پاکي بين چه سان در خون نشست

حکمت اين رنگها و نقش ها در برگها
آن کسي فهمد که او را عقل و هوشي در سر است

با زبان حال گويد در بهار اشکوفها
هي چه لطفست اين که در ما از خداي اکبر است

هر گلي و سبزه را بر درخت و بر زمين
رنگ در رنگ و طراوت در طراوت مضمر است

در سر خيال و مهر بدل سينه بهر راز
در لب دعا، ثنا بزبان، ديده جاي دوست

ما در درون دل خوشيم گو در برون تنگي کشيم
وسعت چه باشد سينه را جا کلبه تنگي بس است

بمير در غم او (فيض) تا که جان بري از مرگ
بباز در قدمش تا که سر بري بسلامت

عقل را در عشق ويران کن که در درگاه دوست
عاشقان را بار هست و عاقلان را بار نيست

گو برو عقل از سرم در سر هواي يار هست
گو برو دل از برم در بر غم دلدار هست

اينک آمد تا بريزد جام مي در جان و دل
آنکه در سرها خمار از ساغر و مبناي اوست

در دل هر عاشقي تابي ز مهر روي او
در سر هر بيدلي شوري ز استغناي اوست

گر چه دل از پا درآمد در ره عشقش ولي
اندرين ره ميتوان در خاک و خون غلطيد و رفت

پرورده عشقيم ما داديم در دل عيشها
ما را ز معشوق ازل در جان و دل پيغامهاست

در بحر عشق بيکران چون (فيض) گردم بي نشان
خود را نه بينم در ميان سرمست از جام الست