ديوان مسعود سعد سلمان

در سر و در شکم ز شور و بلا
آب و خون شد ز هول مغز و جگر

بر تيز خيز کوهي تند سبک رکاب
رخشي چو باد در تک و چون چرخ در مدار

من بنده سال سيزده محبوس مانده ام
جان کنده ام ز محنت در حبس و در حصار

گيرم به مدح و شکر و ثناي تو هر زمان
هر پايه اي ز تخت تو در در شاهوار

تيغ و رخشت آبدار و تابدارست و ظفر
در سر آن آبدار و در تن اين تابدار

آنکه دارد مغز پيش تو نيايد در مصاف
وآنکه آمد پيش تو بي دل شود در کارزار

هر هفته انده دگر آري به روي ما
رنجي دگر به هر گه در ليل و در نهار

مرا بدان تو که در پارسي و در تازي
به نظم و نثر ندارد چو من کس استقلال

من خود ز وام ها که درو غرقه گشته تن
با دهر در نبردم و با چرخ در جدال

گه بگذرد ز آب دو چشمم کليم وار
گه در شود در آتش دلم راست چون خليل

گر روز من ثنا کنمش بر ملا به نظم
در شب همي به نثر دعا در خلا کنم

بگرد ملک تو عز تو در مجال و مدار
به پيش تخت تو بخت تو در سجود و قيام

حسام در دل هر کس چو نار در کوره
عمود بر سر هر يک چو پتک بر سندان

اوج تو جويم ز چرخ چه داريم در حضيض
عز تو جويم ز دهر چه داريم در هوان

چو رنج هجران در کوه سنگ تو بر تو
چو زلف خوبان در حوض آب چين بر چين

که يافته ست در احکام عدل چون تو حکم
که داشتست در اطراف ملک چون تو نگين

بر کوه رزم کردم و در بيشه صف دريد
در حمله بر نتافتم از هيچ کس عنان

ذکا و ذهن تو در سبق وامق و عذرا
سخا و طبع تو در عشق خسرو و شيرين

نگذاشت جود و عدل تو اي اصل جود و عدل
در دهر هيچ مفلس و در خلق يک حزين

هم گونه هر شادي در باغ طرب مي خور
هم زانوي هر نصرت در صدر طرب بنشين

در ديده عدوش ز خون رست لعل گل
آن لعل گل که رست در آن ديده خار کن

غلاماني همه کاري به بزم و رزم شايسته
همه چون شيد در مجلس همه چون شير در ميدان

فراوان مرکب تازي که از مجنونشان نسبت
همه چون ابر در رفتن همه چون چرخ در جولان

در ملک ديد هيچکس اين رتبت و شرف
در جود داشت هيچ کس اين قدرت و توان

تو بر سرير و آنکه تو را دوست در سرور
تو باهواي خويش و عدو مانده در هوان