ديوان مسعود سعد سلمان

خواست تا او پايهاي من بگيرد در وداع
پاي ها زو در کشيدم دست ها بر سر گرفت

طره مشکين و جعد عنبرينش هر زمان
سينه و رخسار من در مشک و در عنبر گرفت

دولتش بر سر نهاد و بود واجب گر نهاد
حشمتش در بر گرفت و بود در خور گر گرفت

در امر و نهي شاهي و در حل و عقد دين
دولت تو را به راستي آموزگار باد

گفتا چه کنم من که ازين عشق جهانسوز
دل در سر اندوه شد و جان در خطر آمد

چو رزمش در ندا آيد به تيغش جان دهد پاسخ
چو بزمش در مرا افتد ز دستش کان برد کيفر

چو از خون در برگردان ببندد عيبه جوشن
چو از تف در سر مردان بتفسد بيضه مغفر

به دستت گوهري لرزان فلک جرم نجوم آگين
مرکب نقره در الماس و معجون آب در آذر

اي نام تو چون نام سخي حاتم طايي
گسترده به هر شهر در امثال و در اشعار

نه من ببينم در هر شرف چو او مخدوم
نه او بيابد در هر هنر چو من چاکر

مانده گرد از باره تو خاره را در سنگلاخ
گشته خون از خنجر تو آب در هر جويبار

عمر و مرگ آميخته در يکدگر چون روز و شب
ابر و گرد آميخته در يکدگر چون پود و تار

گشته پران از کف او نيزه و زوبين و تير
در هوا ده تيروار راست در ده تيروار

در عزيمت جنگ بودش چون بديد آن رستخيز
در هزيمت خويش را بر زد به آب از اضطرار

وان شجاعي روز کوشش را که همچون روز حشر
زلزله از هيبت تو در جبال و در قفار

تا همي پير و جوان گردد جهان از دور چرخ
پيري او در خزان باشد جواني در بهار

به نور آذري و از تو در ديده ام آب
به لطف آبي و از تست در دلم آذر

چون در سفته وز آب زاده چو در
چو زر زرد و از خاک زاده چو زر

به هست و نيست در آرد عنان من در مشت
چو دو فريشته ام از دو سو قضا و قدر

نه بوي مستي در مغز من مگر زان مي
نه رنگ هستي در دست من مگر زان زر

زلف تو چون مشک در مجمر به گاه سوختن
چشم تو چون نرگس اندر باغ در وقت سحر

خواب کرده از تو امن و ملک در يک خوابگاه
آب خورده از تو دين و عدل در يک آبخور

ديده نرگس به رنگ روي بدخواه تو شد
از نهيب آن همي در روز باشد در سهر

سطوت بأس و نهيبت آب گردانيد و خون
در سر طغيان دماغ و در تن عصيان جگر

ز غم وفات تو در مغزها زد آتش موج
همي بخيزد در ديده ها ز آب شرر