ديوان محتشم کاشاني

رسيد از ماه سيمايان سپاهي در قفا اما
در اين ميدان نمي بينم سپهداري به اين آئين

در ملک بودي اگر يک ذره عشق يار من
در فلک آتش افکندي آه آتش بار من

در تن زارم جگر صدچاک و دل صد پاره شد
بوالعجب گلها شکفت از عشق در گلزار من

هاي و هويم لرزه در گورافکند منصور را
چون زنند از راه عبرت در ره اودار من

در صف بيگانه خوبان ديده ام ماهي که هست
صد نشان از آشنائي بيش در سيماي او

کوه کن را مي کند از شکوه شيرين خموش
در وفا اسراف من در مرحمت امساک او

در خانقه سر خوش درآ گو شيخ شهر از دين برا
بگذر به مسجد گو خلل در حلقه زهاد شو

غرفه ام در گوهر و در بس که چشم خون فشان
از تک بحر دلم گوهر به ساحل ريخته

مکن چون لاله چاکم در دل پرخون که مي ترسم
در و داغ وفاي خود به بيني و خجل گردي

داري ز شيدا گشتگان رسوا بسي در دشت غم
در سلک ايشان محتشم رسواتر از رسوا کسي

ز بس که نور ز حسن تو در جهان بدود
هزار پيک نظر در قفاي آن بدود

تا ز مژگان لعل پاشم در رهت پرورده ام
از جگر پر گاله بسيار در خوناب دل

از دو بيمارت يکي تا جان برد در بند غم
يا به خواب من درآ يکبار يا در خواب دل

زدي به دست ارادت چو حلقه بر در دل
ز در درآ و ببين خانه مصور دل

مگر قصيده ديگر به سلک نظم کشم
که گوش هوش پر از در شود در آن اثنا

فسانه طي کن و در مدحت کريمي کوش
که در کرم سگ او عار دارد از حاتم

ز صيت تقويش از خوف نام خود لرزد
چو لاله در گذر باد جام در کف جم

چند مايوسي بود از حسرت پابوس تو
با فلک در جنگ و با خود در جدل ديوانه سان

وين در ميزان طبع وي ندارد زر وجود
هست در حال عطاي او مساوي کوه و کاه

اسم داران سپه را باد آن در بوسه گه
پادشاهان جهان را باد آن در سجده گاه

آن که در آغاز عمر از غيرت دين هيچ جا
نيستش آرامگاهي در جهان جز صدر زين

آن چه تو کردي نبود مدرکه را در خيال
بلکه گذر هم نداشت واهمه را در گمان

عظم تو گنجد در آن ليک چه در قطره بحر
گر به مکان ضم شود مملکت لامکان

شبي در اول دي شام تيره تر ز عشا
ولي در آخر او صبح پيشتر ز سحر

گذشت اول آن خواب اگرچه در غفلت
ولي در آخر آن فيض بود بي حد و مر