ديوان محتشم کاشاني

يار بر در کي ستادي غير در بر کي بدي
آن غلط تمييز اگر بشناختي عشق از هوس

به رقص آيند در زنجير زلفش محتشم دلها
چو باد جلوه بي حد در سر زلف سمن سايش

ز خانه تاخت برون کرده ساغري دو سه نوش
لب از شراب در آتش گل از عرق در جوش

کباب کرده دل صد هزار ليلي و شيرين
لبت که در عرب افکنده شور و در عجم آتش

حسن را از چهره زيباي او گل در طبق
عشق را از نرگس شهلاي او مي در اياغ

محتشم از چشم تر آتش فشان در دشت غم
آن صنم دامن کشان با اين و آن در گشت باغ

محتشم از درد گفتي آن چه در دل داشتي
کوش هر بي درد اين در را صدف حيف حيف

به صلح يار در هر انجمن مي خواند اغيارم
فتد تا در نظرها کز نظر افتاده يارم

به بزمش چو نروم تغيير در صحبت کند چندان
که گردد در زمان ببر و نشد زان بزم ناچارم

نمي ديدم تنش را از لطافت ليک روي خود
در آن آئينه چون برگ خزان در آب مي ديدم

در درج سخن را محتشم زين بيشتر مگشا
که يار اين است گفتن آن چه من در خواب مي ديدم

به دشمن يارئي در قتل خود از يار مي فهمم
اشارتها که هست از هر طرف در کار مي فهمم

زبان در بحث با اغيار و دل در مشورت با او
من از دل بي خبر نظاره ديدار مي کردم

در بزم چون به کين تو غالب گمان شدم
جان در ميان نهادم و خود برکران شدم

ز جرمم در گذر يا بسملم کن به کي داري
در آب و آتش از اميد بود و بيم نابودم

به قول ناکسانم بيش ازين مانع مشو زين در
که در خيل سگانت پيش ازين منهم کسي بودم

ز استغنا نمي گشتم به گرد کعبه ليک آخر
سگ شوخي شدم از شومي دل در به در گشتم

حشمت من محتشم اين بس که در اقليم فقر
بي طمع گردم گدائي از در دلها کنم

کو آتش در دل که من چون دست در جيب آورم
از پرتو گيرائيش آرم يد و بيضا برون

درياي شوري کو که من کوشم چو در غواصيش
آخر به جائي در دهم تا حشر ازان دريا برون

زبانش خامش از شرم ولبش در جنبش از خوبي
نمي دانم چه در دل دارد آن کان حيا از من

دل کرده ساز اي نوش لب در وعده قانوني عجب
گرمي مکش آتش مزن در خامکاران بيش ازين

هرکه را زخمي زدي سر در قفاي او منه
صيد ناوک خورده را در پي چه لازم تاختن

در ورطه عشق بتان ناکرده خود راامتحان
کشتي در آب انداختم تا چون ز آب آيم برون

به قدر عشق اگر در حشر يابد مرتبت عاشق
بود بر دوش مجنون در صف محشر لواي من