ديوان محتشم کاشاني

داغ بر دست خود آن شوخ چو در صحبت سوخت
غير در تاب شد و جان من از غيرت سوخت

در مهمات اسيران که به جان در گروند
آن چه تقصير مرا نيست تو را تقصير است

از شکايتهاي او دايم من ديوانه ام
با دل خود در سخن اما سخن را رو در اوست

در اين ولايت پرشور و فتد خانه کنعان
چه ها که مادر ايام کرد در دو ولايت

ز غمزه تيز نگه دير در کمان نهد آن مه
ولي هنوز بود در کمان که بر جگر آيد

تير مژگان در کمان ابروان چون مي نهاد
در ميان جان هدف ساز نشان او که بود

گر نبودت در کمان تير غضب مخصوص من
چين برد ابرو در رخ اغيار خنديدن چه بود

سحرگه تر نشد در باغ کام غنچه از شبنم
که لعلت را تصور کرد و آتش در دهان آمد

چند عمرم در شب هجران به ماتم بگذرد
مرگ پيش من به از عمري که در غم بگذرد

سواري تند در جولان و شوري نيست در ميدان
چرا آن شهسوار افکن به ميدان دير مي آيد

بهتر است از هرچه دهقان در چمن مي پرورد
آن چه آن نازک بدن در پيرهن مي پرورد

سکون در خاک آدم کي گذارد عالم آشوبي
که هر جا پانهاد از ناز جنبش در زمين آمد

هرچه دوران در هم آرد از پي آزار خلق
در زمان آن فتنه آخر زمان برهم زند

تو آن شمعي که در هر محفلي کافروزدت دوران
ز آه حاضران صد شعله در پيرامنت بيند

خط پرويز را از عشق خود در وادي شيرين
که هر جا مشکلي در ره بود فرهاد بگشايد

به قد فتنه گر چون در خرام آن نازنين آيد
ز شوق آن قد و رفتار جنبش در زمين آيد

بتي گفتند خواهد گشت در آخر زمان پيدا
کزو صد چشم زخم ديگرت در کار دين آيد

در صد کتاب يک سخن از سر عشق نيست
گفتيم يک سخن که در آن صد کتاب بود

اي دل رسي چه بر در بيت الحرام وصل
کاري مکن که بر رخ ما در فرو کنند

در رهش افروخت اقبال از گياه تر چراغ
در شب تار آن که راه وادي ايمن بريد

ز خارج پيچشي ها در دمم بايد شدن بيرون
دمي از مصلحت در بزم خود گر داخلم سازد

ديدمش در خواب کاتش مي زند در خانه ام
چون شدم بيدار ديدم آه خود را خانه سوز

در بحر هوس کشتي ما محتشم از عشق
تا غرق نگرديده تو خود را به در انداز

بزم کين آرا و در ساغر مي بيداد ريز
کامران بنشين و در کام من ناشاد ريز

در حرم گر پا نهي آيد ندا کاي آسمان
خون صيد اين زمين در پاي اين صياد ريز