ديوان قاآني

از تاک به خم و زخم در شيشه از آن در جام
دوشيزه صهبا را مامي دوسه مي بايد

در بزم تو ره نيست ز بس خسته که بستست
در کوي تو جانيست ز بس کشته که پشته است

در گلوشان مار سرخ و در شکم مور سياه
طرفه مار و مور بين کاهنگ اعدا مي کنند

بر در معبود چون شاهان به طاعت صف کشند
سر صف شاهان عادل در بر معبود باد

ز بسکه در و گهر ريخت جود او بر خاک
ز خاک ره نشناسد در عمان را

هر پريشاني که من يک عمر در دل داشتم
در کله جا داده کان زلف چليپاي منست

ديوان محتشم کاشاني

در جلوه تو نازک ميان کوشيده بهر من به جان
من کرده در زير زبان جان را فداي جان تو

در حلقه بتان است سر حلقه آن پري رو
در گوش حلقه زر بر دوش حلقه مو

اي در بر رقيب چو جان مانده تا به کي
جان هزار دل شده در يک بدن بود

من سينه چاک و پيش تو بي درد در حساب
آن چاکهاي سينه که در پيرهن بود

گرچه در بزم دگر شبها چو شمعم در گداز
آن که هر دم مي کشد از سوز پنهانم توئي

ياران مدد نمودند در صلح غير با او
اکنون کسي که در جنگ ما را کند مدد کيست

بشکنيد اي دوستان دستم که تا بنشسته ام
بر در غيرت زدم صد ره در بي غيرتي

در پيت رخش که گرمست که غرق عرقي
عصمت افکنده در آتش به گناه که تو را

در آغوش خيالت مي طپم حالم چسان باشد
اگر بينم در آغوش تو اي نازک بدن خود را

خيالش را به نوعي انس در جان من است امشب
که با اين نيم جانيها دو جانم در تنست امشب

ريخت از هم پيکرم تا چند پي در پي مرا
ماه سيمائي چو سيماب افکند در اضطراب

خوش آن مردن که بر بالين خويشت بينم و باشد
اجل در قبض جان تن مضطرب من در تماشايت

پاي خسرو اگر از دست طمع در گل نيست
کوه کن تا کمر از گريه چرا در خونست

هنوزت طره در مرد افکني چابک نبود اي بت
که من افتاده بودم در کمند جعد طرارت

کنون کز پاي تا سر در لباس عشوه و نازي
ز عاشق در پس صد پرده پنهان است رخسارت

من ز در بيرون و اهل بزم اندر پيچ و تاب
کان پري را چشم بر در گوش برداد منست

باده اي کاين هفت خم در خود نيابد ظرف آن
پيش دست ساقي ما در ته پيمانه ايست

ز اعتماد آن که در زلفت به يک تارم اسير
چندم آري در جنون اين تار خود زنجير نيست

سرمده خيل ستم را در دل من چون هنوز
يک سر اين کشور تو را در قبضه تسخير نيست