167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
بوستان سعدي
اگر بي وضو در نماز ايستي؟
که در چشم مردم گزاري دراز
چه مزدش دهد در قيامت خداي؟
در اين ره جز آن کس که رويش در اوست
گرت در خدا نيست روي نياز
نويسنده داند که در نامه چيست
که اين در حجاب است و آن در نظر
نشايد گرفتن در افتاده دست
شدي سنگ در دست ابدال سيم
که در دوده قايم مقامي نداشت
حسودان چو اخگر در آب اوفتند
نه در اسب و ميدان و چوگان و گوي
سرت ز آسمان بگذرد در شکوه
فرو برده دندان به لبهاش در
که در شرع نهي است و در خرقه عار
ز هر جنس مردم در او انجمن
که از خنده افتد چو گل در قفا
در از خلق بر خويشتن بسته اي است
ولي حرف ابجد نگفتي درست
شهنشه در ايوان شاهي خزيد
مهار شتر در کف ساروان
مرصع چو در جاهليت منات
ز يک گوشه ناگه در آمد تتار
نگنجيدم از خرمي در زمين
که در خورد انعام و اکرام خويش
در ايام پيري به هش باش و راي
ور اين نيز هم در نيابي گذشت
نه همواره گردد زبان در دهن
در او تا زيم ره نيابد زوال
مبادا که زشت آيدش در نظر
گلستان سعدي
بحکم ضرورت زبان در کشي
کليد در گنج صاحب هنر
با آنکه دو چشم انتظارش بر در
که آنچه در دلمست از درم فراز آيد
در قفا عيب کند در نظرش تحسين کن
يا مگر کس در اين زمانه نکرد
نويسنده داند که در نامه چيست
دلي داند در اين معني که گوشست
که در طويله نامردمم ببايد ساخت
به که با بيگانگان در بوستان
همچون عزبم بر در حمام زنان
تو که در خانه بوريا داري
در يتيم را همه کس مشتري بود
کمترين موج آسيا سنگ از کنارش در ربودي
ولي چنان که توئي در جهان کجا باشد
بربود دلم ز دست و در پاي افکند
چون گوي عاج در خم چوگان آبنوس
در بزرگي فلاح ازو برخاست