مثنوي معنوي

جمله شان از خوف غم در عين غم
در پي هستي فتاده در عدم

پس چرا تو خويش را در تهلکه
مي در اندازي چنين در معرکه

وهم افتد در خطا و در غلط
عقل باشد در اصابتها فقط

در دو صد من شهد يک اوقيه خل
چون در افکندي و در وي گشت حل

حيله انديشي که در من در رسي
در فراق و جستن من بي کسي

تا که خود را در دهم در جوش من
تا رهي يابم در آن آغوش من

درخور آن بيخ رسته برگها
در درخت و در نفوس و در نهي

ميل جان در حکمتست و در علوم
ميل تن در باغ و راغست و کروم

بيشتر در آب مي افتد ثمر
آب در پستيست از تو دور در

گر در آييم اي رهي در بتکده
بت سجود آرد نه ما در معبده

يک فقيهي ژنده ها در چيده بود
در عمامه خويش در پيچيده بود

مير مجلس نيست در دوران دگر
جز تو اي شه در حريفان در نگر

هر که با دشمن نشيند در زمن
هست او در بوستان در گولخن

فوت کردي در که روزي ات نبود
که نباشد مثل آن در در وجود

ورنه در ماني تو در دندان من
مخلصت نبود ز در بندان من

در جدال و در خصام و در ستوه
گشت هنگامه بر آن دو کس گروه

اين صدفها نيست در يک مرتبه
در يکي درست و در ديگر شبه

آنک در ذاتش تفکر کردنيست
در حقيقت آن نظر در ذات نيست

نقش او مي گشت اندر راهشان
در دل و در گوش و در افواهشان

بط حرص آمد که نولش در زمين
در تر و در خشک مي جويد دفين

در نبي شارکهم گفتست حق
هم در اموال و در اولاد اي شفق

عمر در محمول و در موضوع رفت
بي بصيرت عمر در مسموع رفت

در نگر در شرح دل در اندرون
تا نيايد طعنه لا تبصرون

آن کرامتهاي پنهانشان که آن
در نيايد در حواس و در بيان

وا رهي زين روزي ريزه کثيف
در فتي در لوت و در قوت شريف