ديوان قاآني

عيش را در گرد خواهي برفشان گرد از کله
رنج را در بند خواهي برگشا بند از قباي

اطيب المسک ام ربا الغو الي ام شذا ورد
کزو بوي حبيبم در مشام آيد در اين وادي

ورنه هم يکتا خدا داند که اندر شرق و غرب
روي دل در هر چه دارد در خدا دارد همي

بود اين نکته در حکمت سراي غيب برهاني
که در جانان رسي آنگه که از جان عيب برهاني

چه پوشم جامه يي در تن که گه درم گهي دوزم
من آخر آفتابم خوشترم در وقت عرياني

هنوز آن حلقه در بود در جنبش که باز آمد
مر آن سر حلقه هستي به فرش از عرش رحماني

کريم آن پادشاه زند با آن قوت و قدرت
که در هر کار بودش خاصه در تعمير ويراني

در ره دانش و دين کاهل و خيره است و زبون
ليک در کار هوس چيره تر از اهرمنست

گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست
گفت ما را جلوه معشوق در اين کار داشت

وين عجبتر گر مسافر بيندش در ملک فارس
از وطن دل مي کند در فارس مأوا مي کند

رشکم آيد که کسي عکس تو در آب ببيند
دردم آيد که کسي لعل تو در خواب بخايد

منت شمع و چراغ از چه کشم در شب تار
من که در خلوت خاطر مه و پروين دارم

به هر جا رو کني در روشني چون ماه مشهوري
بهر جا پا نهي در راستي چون سرو يکتايي

گنه کن هر چه مي خواهي و از محشر مکن پروا
که با اين چهره در دوزخ در فردوس بگشايي

ز مه طلعتان شوخ ز گلچهرگان شنگ
نه در فکر اسم و رسم نه در بند نام و ننگ

دل جاي در تو دارد و تو در دل اي عجب
تو آشيان او شده او آشيان تو

ماني به شکل نعل و در آن روي آتشين
من عاشقم تو نعل در آتش چه افکني

تا چاکر خديو جهاني به جان و دل
چون جان عزيز در بر و چون روح در تني

گيهان و هر که در وي نقشي ز قدرتش
گردون و هر چه در وي حرفي ز دفترش

عکست در آب و آينه مشکل فتد که نيست
کس در جهان به صورت و معني قرين تو

نفس او در باده خوردن تا همي بيني عجول
طبع او در بوسه دادن تا همي خواهي حليم

در قمار عشق او هر کس دل و جان باخت برد
در کمند زلف او هرکس به بند افتاد رست

شام زلفت بس که در چشمم جهان تاريک کرد
در دو چشمم غير تاريکي نيايد هيچ شي

مرگ را در مشت گيرد اينک اين تيغش دليل
مار در انگشت گيرد اينک آن رمحش نشان

خلق تصوير تو مي بينند در يک شبر جاي
غافلند از يک جهان معني که در تصوير تست