ديوان قاآني

روي زشتت گر شود در صورت بت جلوه گر
کافرم گر هيچ کافر بت پرستد در جهان

مرا در شش جهت از پنج تن خاطر بود شادان
که هريک در سپهر جاه هستند اختري تابان

غوطه گه در آتش دل زن گهي در آب چشم
خويش بايد گاه ماهي گه سمندر داشتن

در بر داود کز مزمار کوه آرد به وجد
لوليان را کي سزد در دست مزهر داشتن

چون صراط المستقيمت هست تا کي ز ابلهي
ديده در فحشاء و دل در بغي و منکر داشتن

نعشت ار در گل رود خوشتر گرت بايست چشم
با فروغ مهر خاور در سه خواهر داشتن

طينت خويش ار حسن خواهي ببايد چون حسين
در ولاي او ز خون در دست ساغر داشتن

در تن من ساري است مهر تو چون رگ
در رگ من جاري است جود تو چون خون

گرز او در چنگ او البرز در بحر محيط
برز او بر خنگ او الوند بر باد بزين

در فلک از سهم گردد چون سها پنهان سهيل
در رحم از بيم گردد چون جرس نالان جنين

خاک راهش مر قمر را در فلک خاک عذار
داغ مهرش مر جبين را در رحم نقش جبين

رامشگر از آهنگ شد غوغا فکن در چار حد
بر لب سرود باربد در چنگ چنگ رامتين

گر آب حيوان در جهان مغرب زمينش شد مکان
مي آب حيوانست و هان در مشرق مينا مکين

بيني نهنگي صف شکن در موج دريا غوطه زن
در رزم چون پوشد به تن خفتان و درع آهنين

در شراب ار آب نبود رنگ و تاب آب هست
پس در اول حال عطشان آب مي داند يقين

در زير خط و زلف تو رخسار تو ماهست
نيميش به عقرب در و نيمي به ترازو

در سايه قدر تو اگر ماه و اگر مهر
در پايه صدر تو اگر زاب و اگر زو

ز بس به روي بشير از در نياز عيون
ز بس به راه بريد از در نماز جباه

آه سردش به لب آنقدر که در يخدان يخ
موي زردش به تن آنقدر که در کهدان کاه

خنياگران بربسته صف در چنگ چنگ و ناي و دف
طرح نشاط از هر طرف در بزم دارا ريخته

مشک آورند از ملک چين او رفته در مغرب زمين
مشک ارمغان آورده بين در چين طغرا ريخته

گه رفته در هندوستان آلوده از عنبر دهان
طوطي صفت در کام جان شکر ز آوا ريخته

در شش طراز امسال هم دادي طراز جشن جم
در کام جانها از کرم نقل مهنا ريخته

تا هست ازين اشعار تر در صفحه گيتي اثر
هر دم ازو گنج گهر در سمع دانا ريخته

هزيمت در هزيمت خصم را از جام تا ملتان
غنيمت در غنيمت مر ترا از خاوران تا خوي