ديوان قاآني

در تاب طره اش که گره از پي گره
در چين گيسويش که شکن از پي شکن

ماه را کي ريشه سرو سرو در سيمين قبا
سرو را کي ميوه ماه و ماه در مشکين رسن

اين همان قاآني دانا که از گفتار او
سنگ آيد در سماع و کوه آيد در سخن

تشخيص نيک و بد گم کرده ديو و دد
در کيش ما بدند در پيش خود حسن

در برشه عرضه خواهم داشت حال خويش و شاه
از کرم نپسند دم در اين غم و رنج و محن

مي کشيد در پا سر زلفش از آن رو گاهگاه
پاي او در راه مي لغزد ز زلف پرشکن

لکنتش گر در سخن بيني مشو غمگين از آنک
در دهان نوشش از تنگي نمي گنجد سخن

از نهيب گرز او در جان گوان را ارتعاش
از هراس برز او در تن مهان را بومهن

به هر کجا لب لعلي در او گرفته قرار
به هرکجا سر زلفي در او گرفته وطن

تيغ تو در رزم يا که برق به نيسان
دست تو در بزم يا که ابر به بهمن

به روز بزم در ايوان دهد صد مخزن قارون
به روز رزم در ميدان به خاک آرد تن قارن

شود از خون همي دريا درآيد هر تني از پا
چو آيد در صف هيجا کشد در زير زين توسن

بدين حصار که ما راست مرگ ره نبرد
نه درز جامه که در وي فرو رود در زن

از جود تو اينک همه در قاقم و سنجاب
از فر تو ايدون همه در توزي و کتان

هست در سينه من آنچه تو داري به عذار
هست در ديده من آنچه تو داري به دهان

به هيچ حال نگردد سخا گسسته ز تو
تو خواه در صف کين باش و خواه در ايوان

چه پدر بر زبر چرخ چو کوهي در کوه
چه پسر در کره خاک جهاني به جهان

چه پدر در حذر از صولت او شير دژم
چه پسر در خطر از سطوت او پيل دمان

مرگ را در مشت گيرد اينک اين تيغش دليل
مار در انگشت دارد وينک آن رمحش نشان

در آفرينش هر ذره را به رقص آرم
در آن زمان که کنم نام نامي تو بيان

چيست در دست تو آن لعبت که در هنگام سير
همچو مستسقي بود جوياي آب از هر کران

در جهرم از راي رزين افکند حصني بس حصين
با رفعتش گردون زمين در ساحتش گيتي نهان

فرمود در جهرم بنا چندان بناي دلگشا
تا باغ خلدش در جزا بخشد خداي انس و جان

تا که از سيار و ثابت هست در آفاق نام
باد در آفاق عمرت ثابت و امرت روان

کوه را دزدي و پوشي در قصب کاينم سرين
موي را آري و بندي در کمر کاينم ميان