ديوان سيف فرغاني

صورت بجان معني آراستست ورني
در خانهاي شطرنج از چوب شاه باشد

اي سيف عاشق او آفاق را بسوزد
زآن آتشي که او را در دود آه باشد

امشب اي صبح تو در دامن شب پنهان باش
کآفتابي که برآيد ز گريبان اينجاست

شست دل در طلب ماهي اوميد انداخت
جان خضروار که آن چشمه حيوان اينجاست

پرده داران تو گر چند بسنگم بزنند
نروم همچو سگ از در که مرا نان اينجاست

يوسف حسني و در هر طرفي چون يعقوب
از براي تو بسي عاشق گريان اينجاست

اي بکعبه شده در باديه چون اعرابي
آب باران چه خوري؟ چشمه حيوان اينجاست

چو روي تو از حسن رنگين شده
مرا در سر تو دل و دين شده

الف قدي و زلف تا پاي تو
شکن در شکن چون سرسين شده

مرا همچو فرهاد در کام جان
غم خوشگوار تو شيرين شده

در کهولت چو صبي طبع جوان آيين را
زآن مريدي تو که پير خردت فرتوتست

خويشتن را تو چو داود شماري ليکن
هر سر موي تو در ملک يکي جالوتست

در ره عشق گر از قيمت يار آگاهي
ترک جان کن که نشان دل آگاه اينست

اي که از وقت سؤالي کني امروز مرا
در جواب تو يکي نکته کوتاه اينست

سيف فرغاني افعال نکوکن پس ازين
زآنکه تو نيک نه اي وز تو در افواه اينست

زآسمان گر بزمين در نگري چون خورشيد
غير مه هيچ نباشد که بدو مي ماني

ماه در معرض روي تو برآيد چه عجب
شب روان را چو عسس سخت بود پيشاني

ظاهر آنست که در باغ جمال کس نيست
خوبتر زين گل حسني که تواش بستاني

از سلاطين جهان همت من دارد عار
گر تو يک روز گداي در خويشم خواني

در هيچ بقعه يي نشدي کآن مقام را
ميمون بسان وادي ايمن نساختي

گويي خوشست حالت با مردم زمانه
با همرهان رهزن در کاروان چه خوشي

گر دست دوست وار در آري بگردنم
پيوسته بوي دوستي آيد ز دشمنم

ديده رخ چو آتش تو ديد برفروخت
قنديل عشق در دل چون آب روشنم

هرگه شراب عشق تو در من اثر کند
گر توبه آهنست بخاميش بشکنم

ور تار ريسمان شود اين تن عجب مدار
غمهاي تست در دل چون چشم سوزنم

ببوسه وعده يي کردي برآمد سالها تا من
ببوي آن شکرجاني چو طوطي در قفس دارم

در چنين محراب گه با شعر تحت المنبري
سيف فرغاني نزيبد اين جماعت را امام

سيف فرغاني براي طعمه طفلان راه
مادر طبع کسي اين شير در پستان نداشت

نه من يک شاعرم در وصف رويت
که تنها مي کنم مدحت سرايي

در شب هجرت ببينم روز وصلت را بخواب
گر تواند بخت خواب آلود من بيدار شد

سازها دارند مردم مختلف بهر طرب
ليک از آنها در خوش آوازي يکي چون چنگ نيست

در بر مطرب ما مي شنود گوش رباب
ناله عشق تو زابريشم چنگ ناهيد

اين صحيح است که در هر دهني از عشقت
ما حديثيم وليکن بتو داريم اسنيد

هرکه در سايه تو باشد نيست
روز او را بآفتاب نياز

هرکه را عشق تو طهارت داد
در دو عالم نيافت جاي نماز

عشق تو در درون ما ازليست
ما نه اکنون همي کنيم آغاز

عشق بر من ببست راه وصال
شير بر سگ نمي کند در باز

هرکه از بهر تو نگفت سخن
سخنش در حقيقت است مجاز

همين که در تو اثر کرد شرم عثماني
شود زرنگ دو رخ چهره تو ذوالنورين

هماي وصل توام سايه بر سر اندازد
رقيب ار نبود در ميان غراب البين

گهرفشان کن بر دوست سيف فرغاني
که هست طبع و دلت در نظم را بحرين

بدانک در دو جهان کعبه دل عشاق
بدوست فخر کند چون بمصطفي حرمين

بکوي عشق وطن ساز و رخت آنجا نه
که دلگشاتر از آن جاي نيست در کونين

خورشيد رخي و يک جهان خلق
چون سايه ترا فتاده در پي

وصف تو ز طبع من عجب نيست
چون در ز صدف چو شکر از ني

مشتاق وصلت اي جان دل در جهان نبندد
انگشتري جم را زآهن نگين نباشد

ما را بتست نسبت و همچون تو نيستيم
گل رنگ دارد و نبود در گلاب رنگ

تا چه معنيست در آن روي جهان آرايش
که دلم برد بدان صورت جان افزايش

چون مرا در هجر تو شب خواب نيست
روز وصلت چون توان ديدن بخواب

مهي که شب همه بر روزن تو دارد چشم
چو آفتاب ترا از شکاف در ديده