ديوان قاآني

درين جهان و برون زين جهان چو جان در جسم
درين جهان و فزون زين جهان چو جان در بر

نه حرف ميم مباين در او نه حرف الف
نه نقش سيم مخالف در او نه نقش حجر

درين جهان و برون زين جهان چو جان در جسم
درين جهان و فزون زين جهان چو جان در بر

ترا گزيده ام از هر چه در قطار وجود
ترا ستوده ام از هر که در شمار بشر

دفتر ايجاد را امروز حق شيرازه بست
تا در آرد فرد فرد اوصاف خود را در شمار

تيغ تو به ميدان وغا برق به خر داد
دست تو در ايوان عطا ابر در آذار

هر مدح و منقبت که بود کاينات را
در نام تو نهفته چو در دانه برگ نار

قربان برند بر در آن کعبه بيش و کم
قربان کنند بر در اين کعبه بي شمار

آن را نهاد در کف حيدر که ها بگير
اين رانهاد در بر خسرو که هين بدار

من در حيات خويش از خط و زلف تو
افتاده ام اسير در بند مور و مار

از سهم تير تو در وقت دار و گير
از بيم تيغ تو در روز گير و دار

جهد کن در کوچکي تا چون پدر گردي بزرگ
سعي کن تا همچو او در کودکي يابي وقار

قدرش از رفعت چو اوج چرخ نايد در نظر
جودش از کثرت چو موج بحر نايد در شمار

ز هر چه عقل تصور کند در او موجود
ز هر چه وهم تفکر کند در آن بسيار

به صد هزار چمن نيست يک هزار و در او
به شاخ هر گل در هر چمن هزار هزار

در فارس دفع فتنه يکساله در سه روز
کرد و دو ماهه ساخت چو گردون يکي حصار

پرنده يي به همه ملک در هوا نپرد
در آن زمان که شود پيک سهم او سيار

يک طرف موسي و تورانش به حرمت در بغل
يک طرف عيسي و انجيلش به عزت در کنار

گر به قرب ما قنوعي در محبت شو حريص
ور به وصل ما عجولي در بلا شو بردبار

شرع بي رونق تر از اشعار من در ملک فارس
امن بي سامان تر از اوضاع من در روزگار

آن يکي در آب دريا رفت همچون لاک پشت
وين دگر در ريگ صحرا خفت همچون سوسمار

گر کسي خنجر کشد بيد است آنهم در چمن
ور تني طغيان کند سيلست آن هم در بهار

باغ هايي را که در گلزارشان از بي گلي
در دو صد فصل بهاران کس نديدي يک هزار

آنکه چون در وصف تيغش خامه گيرم در بنان
چو زبان شمع ز انگشتان من خيزد شرار

بخل از جودش سقيم و دهر از قهرش عقيم
امن در عهدش مقيم و فتنه در عصرش فکار