ديوان قاآني

هماره تا که در آفاق هست پست و بلند
هميشه تا که در ايام هست زشت و پليد

تو چون در خانه آيي خانه رشک بوستان گردد
اگر فصل خزان در بوستان آيي بهار آيد

تا در جهان رود از مهر و مه سخن
تا در زمين بود از آب و گل ثمر

از عدل تو آهو بره در کام پلنگان
ايمن تر از آن طفل که در دامن مادر

خوبان گرفته از لب و دندان روح بخش
نعل سمند او را در لعل و در گهر

نوال دست جودش زانچه در خورد قياس افزون
عطاي طبع رادش زانچه در وهم و گمان برتر

ثبات خصم در ميدان رزمت بيش از آن نبود
که مرغ پخته بر خوان و سپند خام در مجمر

در جان مرا ز دزد هراس از پي هراس
در دل مرا ز ديو خطر از پي خطر

در وجد از ورود من احباب تن به تن
در رقص از قدوم من اصحاب سربه سر

به جاي تن نهفته يک چمن شمشاد در جوشن
به جاي سر نهاده يک احد فولاد در مغفر

وگر به نطفه اعداي خويش خشم آرند
در آن زمان که رود در رحم ز صلب پدر

مي در جگر چو رفت شود خون و زان مي اش
عارض به رنگ خون شد نارفته در جگر

در تن چو روح دارم گور عور باش تن
در سر چو مغز دارم گو عور باش سر

با لب نوشين آمد شب دوشين به سراي
حلقه بر در زد و برجستم و بگشودم در

خط تو برجي از مشک و در آن برج سهيل
لب تو درجي از لعل و در آن درج گهر

ثاني رابعه يي در ورع و زهد و عفاف
تالي آمنه يي در کرم و حسن سير

دوشينه کاين نيلي صدف گشت از کواکب پر درر
در زد يکي گفتم کيي گفتا منم بگشاي در

القصه با صد پيچ و تاب از جاي جستم باشتاب
از خجلتم جان در عتاب از حسرتم خون در جگر

در باز کردم بر رخش ديدم جمال فرخش
وز شرم شيرين پاسخش افتاده در بوک و مگر

از بسکه صافست و روان هم ظاهرست و هم نهان
همچون مضامين در بيان همچون معاني در صور

پرتاب کرد از سر کله از ده هلال آزرد مه
صد خنجرش در هر نگه صد ناچخش در هر نظر

به پهنه يي که در آن راه گم کند خورشيد
به لجه يي که در آن گام نسپرد صرصر

گرفت حلقه در را به چنگ شير خداي
ز در نمود مر آن ژرف کنده را معبر

از آن سبب که در ازاي در به قول درست
يکي به دست ز پهناي کنده بد کمتر

در عهد او غمي به خدا در دلم نبود
غير از غم فراق تو اي سرو سيمبر