ديوان قاآني

در بزم تو کاشوب سپهر از همه رويست
در کاخ تو کازرم بهشت از همه باب است

خارم به جاي گل همه در جيب و دامنست
خونم به جاي مل همه در جام و ساغرست

تو سست مي روي و راه سخت در پيشست
تو سنگ مي زني و آبگينه در بارست

شخص امل از قهر تو در سوز و گدازست
جان اجل از عفو تو در بند و فشارست

در بهر زلفش يک کابل وجدست و سماع
در بهر چشمش يک بابل سحرست و فن است

طنز در شعر تو مي راند و خود مي داند
که سخن هاي تو پيرايه در عدن است

هر کجا ذکر ولاي تو طرب در طرب است
هر کجا فکر خلاف تو حزن در حزن است

تهنيت را هر وشاقي سيم ساق از هر کران
در کفي ناي صراحي در کفي ساغر گرفت

گاه در صفين و گه در نهروان گاهي جمل
قلب از قالب، دل از بر، روح از پيکر گرفت

گهي نار غمم روشن بدين در باد زن خواهد
گهي مرغ دلم بريان بر آن در بابزن دارد

با ساغر مي لاله در آمد ز در باغ
گل جامه ديبا به تن از وجد قبا کرد

در جان جهد زان پيشتر کاندر گلو يابد خبر
نارفته از لب در جگر کز رخ گلستان پرورد

در خم روان دارد همي زانرو فغان دارد همي
در جام جان دارد همي زان جان پژمان پرورد

عقد ثريا در لبش سي ماه نو در غبغبش
وان زلف هندو مشربش کفري که ايمان پرورد

هر گه سخن راند ز لب در من فتد شور اي عجب
ناچار شورست آن رطب کش در نمکدان پرورد

چون برفروزد برز را در پنجه گيرد گرز را
ماند بدان کالبرز را در بحر عمان پرورد

وين بهر آن کني که عدو نيز در زمانه
در دل خيال جود ترا بر دوام گيرد

چو در برش بگرفتم دو دست من لغزيد
ز طرف دو شش و در يک بغل خمير آمد

سوسن و عبهر و گل لاله و ريحان و سمن
رسته در رسته حشر در حشر آميخته اند

صاحبا قاآني از شوق تو در اقليم فارس
روز و شب در دل خيال خطه کرمان کند

تا نگويد جاهلي در حق من کاين ناسپاس
از چه ترک مير ديرين از در عصيان کند

در حيرتم که چشم تو ماند از چه رو سقيم
با اينهمه که در لب تو نيشکر بود

من آن زمان که دادم تن در بلاي عشق
گشتم يقين که جان و تنم در خطر بود

جاري چو آب امر تو در کوه و دشت باد
ساري چو باد حکم تو در بحر و بر شود

رسيد عيد و گذشت آن مهي که در کف ما
مدام در عوض جام سبحه مي گرديد