ديوان فروغي بسطامي

به دير و حرم، فارغ از کفر و دينم
نه در بند آنم، نه در قيد اينم

خود چه انديشم ز هجران من که در بزم وصالم
يا چه تشويشم ز دوزخ من که در خلد برينم

خوش است ناله شب گير خاصه در غم عشق
و گر نه در دل خارا اثر توان کردن

تو لعبت حوري وش، زان روي دلت دلکش
خط بر در جنت کش، خون در دل کوثر کن

هم تو را در عرش اعلا جسته هم در قعر دريا
اي تو مقصود فروغي بوده زين بالا و پستي

با صد جهان نياز تو را بر در آمدم
تا با هزار ناز مرا در بر آمدي

هر دم ز شوق لبت در خون تپيده دلي
هر سو ز دست غمت در پا فتاده سري

در کوي مي فروشان نه کفري و نه ديني
در خيل خرقه پوشان نه ننگي و نه نامي

روي و لعلش ديده اي روزي فروغي بي خلاف
ور نه کي گاهي در آتش گه در آبت ديدمي

در افتاده ست مرغ دل به چين زلف مشکينت
چو گنجشکي که افتاد ناگهان در چنگ شاهيني

از رخ و زلف تو در دير و حرم آشوبي
از خط و خال تو در کون و مکان غوغايي

اين دل که به شهر عشق سرگشته تست
بيمار و غريب و در به در گشته تست

ديوان قاآني

گويي به خود که رب ز چه رفتست در حجاب
راني به دل که حق ز چه ماندست در خفا

در پيشگاه امر تو بي گفت و بي شنود
در کارگاه نهي تو بي چون و بي چرا

در روز حشر جوشن جان سازم آن و داد
در وقت نشر نشرت تن سازم آن ولا

و يا در تيره چه بيژن نهفته چهره روشن
و يا روشن گهر بهمن شده در کام اژدرها

ز بس خوبان فرخ رخ گلستان غيرت خلخ
همه چون نوش در پاسخ همه چون سيم در سيما

جهان را او بود آمر چه در باطن چه در ظاهر
به امر او شود صادر ز ديوان قضا طغرا

سخن تخمست و او دهقان ثنا مزرع امل باران
فشاند دانه در ميزان که چيند خوشه در جوزا

در گفت مي نيايد القصه آنچه کرد
او از کمال و قدر در اين بوم و اين برا

تا رسم در زمان بود از گفته هاي نغز
تا نام در جهان بود از کلک و دفترا

پوشيده در دو سنبل يک دسته سرخ گل را
بنهفته در دو مرجان يک کوزه انگبين را

حزم تو پيش از آنکه رود دانه زير خاک
در دانه خوشه ديده و در خوشه خرمنا

دونده در دماغ و سر جهنده در دل و جگر
چنانکه برجهد شرر به خشک ريشه خارها

بعد ازين در کنج عزلت پاي در دامن کشم
من کجا و مستي و ميخانه و جام شراب