ديوان فرخي سيستاني

دولت او را در کنار خويش پرورده ست و او
در کنار خويش چون فرزند زاير پرورد

در نشاط و در لهو باز بايد کرد
که اين دو بندگران را به دست اوست کليد

روز رزم از بيم او در دست و در پاي عدو
کنده ها گردد رکاب و اژدها گردد عنان

ديوان فروغي بسطامي

سزد گر در بپاشد لعل او هر گه که در گيتي
ز صلب ناصرالدين شه، معين الدين شود پيدا

آن که بر بندد کمر در خدمت پير مغان
مي نيارد در نظر سلطان هفت اقليم را

فروغي، زان دلم در تنگناي سينه تنگ آيد
که نتوان داشت در کنج قفس مرغ گلستان را

در قمار عشق آخر، باختم دل و دين را
وازدم در اين بازي، عقل مصلحت بين را

در مرحله شوق نه ننگ است و نه ناموس
در مساله عشق نه مشک است و نه زيب است

تيشه بر سر زد و پا از در شيرين نکشيد
کوه کن بر در عشق از همه پادارتر است

من و سوداي غمت گر همه جان در خطراست
من و خاک قدمت گر همه خون در هدر است

در پرده تحقيق نه نور است و نه ظلمت
در عالم توحيد نه امروز و نه فرداست

بسته او هر چه در کنار و ميان است
بنده او هر که در زمان و زمين است

زين حلاوتها که در کنج لب شيرين تست
کي اجل بندد زباني را که در تحسين تست

گر من از لب تشنگي در عشق ميرم باک نيست
ز آن که آب زندگي در شمه نوشين تست

ديده تا زلف و زنخدان تو را يوسف دل
گاه در گوشه زندان و گهي در چه تست

اي خوشا وقتي که بگشايم نظر در روي دوست
سر نهم در خط جانان جان دهم بر بوي دوست

شاخ گل در بند خواري از قد موزون يار
ماه نو در عين خجلت از خم ابروي دوست

هيچ سر نيست که با زلف تو در سودا نيست
هيچ دل نيست که اين سلسله اش در پا نيست

آن شه راد که در پيش کف در پاشش
کاري از بخشش درهاي ثمين خوش تر نيست

من کيم، پروانه شمعي که در کاشانه نيست
خانه ام را سوخت بي باکي که او در خانه نيست

از پس رنجي که بردم در وفا آخر مرا
دامن گنجي به چنگ آمد که در ويرانه نيست

در غم آن نوش لب افسانه عالم شدم
وين غم ديگر که تاثيري در اين افسانه نيست

پيشتر زآن که مهي جلوه در اين محفل داشت
مهره مهر تو در حقه دل منزل داشت

به آرزوي تو يک قوم کو به کو مي رفت
به جستجوي تو يک شهر در به در مي گشت

من غلام همت آنم که در راه علي
قطره داد امروز و فردا در عوض دريا گرفت