ديوان فرخي سيستاني

در دولت من بنگر و در دين همه بين
آنرا که ز ره دور بود باز بره آر

آنکه در بخشش رادست به رادي چو علي
آنکه در مذهب صلبست و به صلبي چو عمر

در بيابان بيش از آن حله ست کاندر سيستان
در گلستان بيش از آن ديباست کاندر شوشتر

گر در جهان به فضل چنو ديگريستي
ما را کنون از آن خبر ستي در اين ديار

من و او هر دو بحجره درو مي مونس ما
باز کرده در شادي و در حجره فراز

روز و شب در بر تو دلبر باليده چوسرو
سال ومه در کف تو باده تابنده چو زنگ

فخر دولت که دول بر در او جويد جاي
بوالمظفر که ظفر بر در او يابد هال

راست پنداري همي بينم که باز آيي ز مصر
در فکنده در سراي ملحدان ويل و عويل

در جهانداري به ملک و در عدو بستن به جنگ
هم سليمان را قريني هم فريدون را بديل

پيلان مست صف زده در پيش او و او
قسمت همي کند به در خيمه بر حشم

چه گفت، گفت که اي در جفا نکرده کمي
چه گفت گفت که اي در وفا نبوده تمام

نه صد يک از آن سيم در هيچ کوه
نه ده يک از آن زر در هيچ کان

به قدر صد يک از آن مال تا هزاران سال
نه در بزايد در بحر و نه زر اندرکان

صد ره فزون ديدم ترا، کز قلب لشکر درشدي
با کرگ تنها در اجم، با شير تنها در عرين

پيلي چو در پوشي زره، شيري چو بر تابي کمان
ابري چو برگيري قدح، ببري چو در يازي بزين

آن کونکو خواهد ترا، گرسنگ بر گيرد ز ره
از دولت توگردد آن ،در دست او در ثمين

با عطا دادن او پاي نداردبه قياس
هر چه در کوه گهر باشد و در خاک دفين

دوست تر از همه عضويست جبين در برمن
که پي سجده شود در بر او سوده جبين

هر که بر گاه ترا بيند در دل گويد
هست گاه از در اين مير، چو مير از درگاه

در خانه تو دولت و درخانه تو ملک
در خانه آن کس که جز اين خواهد زاري

سياه چشمان در پيش و باده ها در دست
يکي به گونه روي و يکي به رنگ قباي

کنون در زير هر گلبن قنينه در نماز آيد
نبيند کس که از خنده دهان گل فراز آيد

بيا در بوستان چونان که رسم باستان باشد
تو سروي و گلي و سرو و گل در بوستان باشد

بماند خيره در چندين گهر کز پيش در بيند
نداند زان چه برگيرد، که اندر پيش بر بيند

گرچه در هر چيز گفتاري بود گوينده را
هيچ کس را در کمال و فضل او گفتار نيست