ديوان عراقي

عراقي در چنين خوابي همي بيند چنان رويي
از آن در خاطرش هر دم هزاران کار مي آيد

هر آنچه آرزو داري برو از درگه او خواه
ز هر در، کان زند مفلس، در دلدار اولي تر

در دل زارم نظر کن، کز غمت آمد به جان
چاره کن، جانا، که شد در دست هجرانت اسير

کنون که جان به لب آمد مپيچ در کارم
مکن، که کار من از تو بماند در پيچاک

خود دو عالم در محيط دل کم از يک شبنم است
کي پديد آيد نمي در بحر بي پايان دل؟

ز من چون مهر بگسستي، خوشي در خانه بنشستي
مرا بگذاشتي بر در، شبت خوش باد من رفتم

در ميکده ساقي شو، مي در کش و باقي شو
جوياي عراقي شو، کو را همه او ديدم

بجز تو در همه عالم دگر دلبر نمي بينم
بجز تو در همه گيتي دگر جانان نمي دانم

چه آرم بر در وصلت؟ که دل لايق نمي افتد
چه بازم در ره عشقت؟ که جان شايان نمي دانم

مي تپم چون مرغ بسمل در ميان خاک و خون
ننگرد در من نگارم، الغياث اي دوستان

زلف تو کمند افکند، و افکند دلم در بند
در سلسله شد پابند، آخر چه عقال است اين؟

در سر زلف و خال تو رفت دل همه جهان
کيست که نيست در جهان عاشق و مبتلاي تو؟

در راه جست و جوي تو هر جانبي دويد
در ره بماند و راه نياورد سوي تو

چه خوش باشد دلا کز عشق يار مهربان ميري
شراب شوق او در کام و نامش در زبان ميري

در آن لحظه که بنمايد جمال خود عجب نبود
که از حسرت سرانگشت تعجب در دهان ميري

پيش ازين گر دگري در دل من مي گنجيد
جز تو را نيست کنون در دل من گنجايي

فتاده ام چو عراقي، هميشه بر در وصلت
بود که اين در بسته به لطف خود بگشايي؟

در نظر همتش هر دو جهان نيم جو
در کف دريا و شش هفت فلک يک حباب

اگر وقت سحر بادي ز کوي يار در جنبد
دل بيمار مشتاقان ز هر سو زار در جنبد

ز باد کوي او در دم دل رنجور جان يابد
ز ياد روي او هر دم دل بيمار در جنبد

بيا تا بيني، اي منکر، دلي از همت مردي
که در صحراي قرب حق همي طيار در جنبد

جمال جانش ار بيند که و صحرا به رقص آيد
کمال وحدت ار يابد در و ديوار در جنبد

بر آن خواني که عيسي خورد روحش دمبدم شيند
در آن آتش که موسي شد سمندروار در جنبد

قلندروار در جنبد ز گفت مطرب خوشگو
چو حق با او سخن گويد از آن گفتار در جنبد

در جهان هر که ز خاک در او سرمه نکرد
ديده بخت بدش اعمش و اعمي بينند