مصيبت نامه عطار

خال او در روي او در حال بود
عقل و جان سر بر خط آن خال بود

مظهر العجايب عطار

رو به ترک اين سخن گو جان ببر
ورنه در بازي در اين دم جان و سر

در آن ره کس نديد او را که چون رفت
که تا در ملک بغداد او درون رفت

جوهر الذات عطار

چو عشق آمد فنا شد عقل در خويش
ز ديد جان نه پس ماند و نه در پيش

اناالحق گفت و در يکي قدم زد
از آن حق گفت و هم در خويش دم زد

در آن حضرت چه خاص است و چه مرعام
در آن قربت چه قهرست و چه انعام

مجموعه آثار عطار

تو بشناس آنکه اورا جمله جود است
که هم در جان و هم در خرقه بوده است

ويس و رامين

چو نه مرد از تو نازد نه تو از مرد
چرا باشي همي در سرخ و در زرد

تو در شادي و من در رنج و تيمار
تو با خوشي و من با درد و آزار

فغان در بست و گفت: اي واي بر من
که هستم سال و مه در دست دشمن

ديوان عراقي

در صومعه تو داني مي کوش تا تواني
در ميکده رها کن از سر فضول و طامات

تا گم شود نشانت در پاي بي نشاني
تا در کشد به کامت يک ره نهنگ حالات

حديث حسن تو، هر جا که در ميان آمد
ز ذوق، هر که دلي داشت، در ميان انداخت

از دست بشد چون دل در طره او زد چنگ
غرقه زند از حيرت در هرچه بيابد دست

در چشم پر آب من جز دوست نمي آيد
در جان خراب من جز يار نمي گنجد

امروز مرا در دل جز يار نمي گنجد
تنگ است، از آن در وي اغيار نمي گنجد

بر بوي وصلت، اي جان، دل بر در تو مانده است
ورنه فتاده در خاک چندان چه کار دارد؟

بتي کز حسن در عالم نمي گنجد عجب دارم
که دايم در دل تنگم چگونه خان و مان سازد؟

آن رفت که مي رفتم در صومعه هر باري
جز بر در ميخانه اين بار نخواهم شد

نيامد از دو جهان جز رخ تو در نظرم
از آنگهي که مرا چشم در جهان آمد

گفتمش: در بگشا، گفت: برو، هرزه مگوي
تا درين وقت ز بهر چو تويي در که گشود؟

هر که رويت ديد و دل را در سر زلفت نبست
در حقيقت آدمي نبود که حيواني بود

ز بستان هيچ در چشمم نمي آيد، مگر آبي
که در چشمم ز ياد او دمي صدبار مي آيد

مرا از هرچه در عالم به چشم اندر نيامد هيچ
مگر آبي که در چشمم دمي صد بار مي آيد

جهان آب است و من در وي جمال يار مي بينم
ازينجا خواب در چشمم مگر بسيار مي آيد