ديوان عطار

چون مرغ دل ز زلفت خسته برون ز در شد
چندين مراغه در خون زان خط و خال کرده

در بحر عشق دري است از چشم خلق پنهان
ما جمله غرقه گشته وان در درآب مانده

اي پاي دل ز عشق تو در گل بمانده
از ديده دور گشته و در دل بمانده

در قرن ها فلک ها در راه تو شب و روز
از سر به پاي رفته وز پاي سر نموده

هر که با هر حلقه در دنيا نيفتاد آشنا
همچو حلقه تا ابد بر در بود بيگانه اي

گفتي مرا چو جويي در جان خويش يابي
چون جويمت که در جان بس بي نشان نشستي

الصلا اي دل اگر در عشق او اقرار داري
الحذر گر ذره اي در عشق او انکار داري

تا قدم در زهد داري احولي در غير بيني
غير بيني مي کني اکنون سر اغيار داري

دل همي بيند که در هر ذره اي رويي است او را
در نگر اي کوردل گر ديده ديدار داري

ماه رويا من ندارم در دو عالم جز تو کس را
تو چو من در هر حوالي عاشق بسيار داري

به دنيا عمر در جوجو بسر بردي عجب اين است
که در عقباب خواهد بود زان جوجو گرفتاري

پير از سر بي خويشي، مي بستد و بيخود شد
در حال پديد آمد در سينه او ناري

ذره در سايه نباشد تا نباشي تو در آن دم
هم بماني هم نماني هم تو باشي هم نباشي

چون شمع در غم تو مي سوزم و تو فارغ
در من نگه کن آخر اي جان و زندگاني

در آرزوي تو عمري به سر دويدم و اکنون
چو در سر آمدم آخر مرا به سر چه دواني

مرگ در پيش و حساب از پس و دوزخ در راه
به چه شادي خرفا خنده بسيار کني

جامه در تنگ و دلت تنگ و در انديشه آن
تا دگر ره ز کجا جامه و دستار کني

جانت در توحيد دايم معتکف بنشسته است
تو چرا در تفرقه هر دم به صد عالم شوي

کي رسم در گرد وصل تو که تا مي بنگرم
هر دمم تشنه جگر سر در بياباني دهي

وطن تو از که جويم که تو در وطن نگنجي
خبر تو از که پرسم که تو در خبر نيايي

موسي ز بي قراري خود بر بساط قرب
خود را در او فکند به در پيش از عصا

در بحر بي نهايت قرآن چو غوطه خورد
شد غرق بحر و کرد در آن بحر سر فدا

تو خفته اي ز ديرگه و عمر در گذر
تو غافلي ز کار خود و مرگ در قفا

تو طفل اين جهاني و ناديده آن جهان
گهواره تو گور و تو در رنج و در عنا

يارب به فضل در دل عطار کن نظر
خط در کش آنچه کرد درين خطه از خطا