ديوان عطار

در تعجب مانده ام از قطره هاي چشم خويش
زانکه در هر قطره صد بحر مضمر يافتم

چون برابر کردم اشک خود به دريا در شمار
کژ شمردن اشک خود افزون در افزون يافتم

گرچه امام دين بدم، تا که به دير در شدم
در بن دير خويش را، رند زمانه يافتم

گم شدم در خود نمي دانم کجا پيدا شدم
شبنمي بودم ز دريا غرقه در دريا شدم

در ره عشقش چو دانش بايد و بي دانشي
لاجرم در عشق هم نادان و هم دانا شدم

چون در دل آمدم آنچه زبان لال گشت از آن
در خامشي و صبر چنين بي زبان شدم

چون نيستي اندر عيان، در نيستي گشتم نهان
تا هرچه ديدم در جهان از جمله بيرون آمدم

من شمع جمع عشقم نه جان به تن بمانده
جان در ميان آتش تن در گداز دارم

ببستم خانقه را در، در ميخانه بگشودم
ز مي من فخر مي گيرم ز مسجد عار مي دارم

وز زلف او اگر سر مويي به من رسد
در دل نهم چو ديده و در جان بپرورم

در غارت جان و دل در زلف و لبت بازي
زيرا که چنين کاري تنها نکني دانم

در آن خرمن که جان من در آنجا خوشه مي چيند
همه عالم و مافيها به نيم ارزن نمي دانم

در بن هر موي صد بت بيش مي بينم عيان
در ميان اين همه بت عزم ايمان چون کنم

چندان که در آن وادي کردم طلب يک گل
در عرصه اين وادي جز خار نمي بينم

چون بياباني نهد هر ساعتي در پيش من
من چنين شوريده دل سر در بيابان مي روم

ما در غمت به شادي جان باز ننگريم
در عشق تو به هر دو جهان باز ننگريم

سود دو کون در طلبت گر زيان کنيم
ما در طلب به سود و زيان باز ننگريم

هر که را در ره اسلام قدم ثابت نيست
به يکي جرعه ميش در صف کفار کشيم

در نگنجد مويي آن دم گر بيايد ماه و چرخ
ماه را بر در زنيم و چرخ را دربان کنيم

چرخ رونده قرن ها بي سر و پاي در رهت
پشت خميده مي رود در غم گوشمال تو

گرچه فريد در جهان هست فصيح تر کسي
رد مکنش که در سخن هست زبانش لال تو

اي دل اندر عشق، دل در يار ده
کار او کن جان و دل در کار ده

چندين هزار عاشق بر روي تو درين ره
در خاک و خون فتاده سر در نقاب برده

دوش آمد پير ما در صومعه بد تنها
گفت اي ز سر عجبي در خويش نظر کرده

در حلقه چو ديدي خود دردي خور و مستي کن
وانگاه ببين خود را از حلقه به در کرده