167906 مورد در 0.09 ثانیه یافت شد.
ديوان ناصر خسرو
خيره خير اين نيلگون بي در کلات؟
روز و شب چون چشمهاي بي سبات؟
مادر ديوان به قول بي ثبات
در بهاي طبل و دف مال زکات
جز که بر کهسارهاي شامخات
در خراسان از بنين و از بنات
او برون آورد از آن بي در کلات
آن مستحق لعنت وين در خور ثناست
وليکن فال دارند اين و آنت »
ز راه مام و باب مهربانت
گهر بارد زبان در فشانت
از اين فاني به آيد جاودانت
که بسي سنگ به دريا در بيش از گهر است
ور چه رهبر به سوي عالم عقلي نظر است
آنکه در عالم اجسام چنينش پسر است
يکي مبارک نوش و يکي کشنده سم است
وز بهر طمع پر به پرواز بياراست
وز ابر مرو را به سوي خاک فرو خواست
چشمه شور از در نفايه ستور است
ره گذر ديده ني چو ديده مور است
هر چه داري بنهي پاک در اين مسلخ
زردشت چنين نبشت در زند؟
خوشتر به مزه ز قند جز پند
عاجز مشو و مباش خرسند
منگر به کتاب زند و پا زند
ايزد دانا در اين صندوق خاکي چون دميد؟
چون يکي قطره زابرش در دهان من چکيد
اينها چون رياحين اند آنها چو گيااند
خيرالبشراند و خلف اهل عبااند؟
پاکيزه که بي هيچ مرااند مرااند
بنگر به بصيرت که در اين جا بصرااند
آنند که در دين فقهااند سفهااند
در دين حق از عترت پيغمبر مااند؟
چو مرغان مر تو را خرداد خور داد
در اين پرباد خانه ي سست بنياد
در اين خانه برآمد سال هفتاد
در اين زندان و بندش از چه بنهاد؟
در اين زندان سوي او چون فرستاد؟
چه خواهد دادنش چون کردش آزاد؟
در اين معني چه داري ياد از استاد؟
ز تو برجان تو جور است و بيداد
برايشان ابر رحمت خود مباراد
نجست از بنديان کس جز تو فرياد»
نه شاگردي نه استادي نه استاد
خرد و جان سخن گوي به ما در اثرند
به جلالت به جهان در چو پدر مشتهرند
چه عجب گر پسران همچو پدر دادگرند
تو بقر رو سپس عامه که ايشان بقرند
جهل و سفه زر و در مکنون شد
مردمي و سروري در آهون شد
قران است در ثمين محمد
که او بود در خور قرين محمد
کجا رست جز در زمين محمد؟
هم انباز و هم هم نشين محمد
دست اگر خواهند در تاويل بر کيوان کنند
ورنه همچون خويشتن در دين تو را حيران کنند
بکار خويش نکوتر قيام بايد کرد
سلام بايد کرد و مقام بايد کرد
که تيغ جهل همي در نيام بايد کرد»
لاله در پيشش چون غاشيه دار آيد
مر تو را با من در دين چه فخار آيد؟
تا همه خلق بدو در به قرار آيد
که گويند اوست در بند دماوند
کجا يابد رهايش مغزش از گند؟
اگر تو درکشي سر در قزاگند
در اين جاي سپنجي تا کي و چند؟
هشيار هگرز تخم کي کارد؟
در جام شراب زهر بگسارد
در نوش به مکر مي بياچارد
با ديو نشست و خفت چون يارد؟
همان کش در آورد بيرون برد
در امروز بايد که مان بردهد
اگرچه پيش تو در دست ها شکر دارد
مقر خويش نداردش، ره گذر دارد
به چشم دل نگرد در جهان، اگر دارد
که در تنت دو ستمگار مستقر دارد
قرارگاه مگر برتر از قمر دارد
«خداي ما به جهان در زن و پسر دارد»
داد خداوند را مدار به بيداد
جز ز پي راستي نماند و نيفتاد
يا هردوان نهفته در اين گوي اغبرند؟
ور غايبند بر تن ما چونکه حاضرند؟
بي پر بر آشيانه علوي همي پرند
هر دو نه جوهرند ولي نام جوهرند
ويران کنندگان بنا و بناگرند
استاده هر چه دير فروشد همي خرند
چون ذات ذوالجلال نه عنصر نه جوهرند
وينها از آدم اند چرا جملگي خرند؟
از يک نشستن پدرانند و مادرند
زهر داري ساخته در زير قند
اين نبشته ستند در استا و زند
چون فگندندم در اين زندان و بند
سود کي داردت شخص برهمند
گر همي ز ايزد بترسي چون پلند
در وقت شما بند شريعت بگشائيد
مانند عصا مانده شب و روز به پائيد
نه درخور نعلي که بپوشيد و بيائيد
چون جغد به ويرانه در اعداي همائيد
در حشر شما ز آتش سوزنده رهائيد
در پرده دين حق بپوشاند