ديوان عبيد زاکاني

در ز دريا بر در جود تو زنهاري شده
گوهر از کان پيش دستت داد خواهان آمده

در ازل با حضرتت اقبال پيمان بسته است
تا قيامت همچنان در عهد و پيمان تو باد

اي در سر هر کس از تو سوداي دگر
در راه تو هر طايفه را راي دگر

عشاقنامه عبيد زاکاني

از آن آتش که او را در چراغ است
مرا هم بيشتر ز آن در دماغ است

ديوان عطار

شود در گلخن دوزخ طلب کاري چو عطارت
اگر در روضه بنمايي به ما نور تجلي را

دوش در وقت سحر آهي برآوردم ز دل
در زمين آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت

چون در اصل کار عالم هيچکس آن برنتافت
آنچنان دم کي توان گفتن که در عالم رواست

از تو در ما فتاده شور و شري
اين همه شور و شر نه در خور ماست

صورتي کان در درون آينه از عکس توست
در درون آينه هر جا که گويي مضمر است

گر تو آن صورت در آئينه ببيني عمرها
زو نيابي ذره اي کان در محلي انور است

همچو چرخ از شوق تو در هر دو کون
هر که در خون مي نگردد ناخوش است

در پرده پندار چو بازي و خيال است
جز عشق تو هر چيز که در هر دو جهان است

تا چشم برندوزي از هرچه در جهان است
در چشم دل نيايد چيزي که مغز جان است

عاشق که در ره آيد اندر مقام اول
چون سايه اي به خواري افتاده در زمين است

راه وصلش چون روم چون نيست منزلگه پديد
حلقه بر در چون زنم چون در درون ديار نيست

در زمين و آسمان اين گنج کي يابي تو باز
زانکه آن جز در درون مرد معني دار نيست

در دامن تو دست کسي مي زند اي دوست
کو در ره سوداي تو با دامن تر نيست

عطار چون که سايه عزت بر او نماند
چون سايه اي ز خواري خود در به در گذشت

از پس چندين هزار پرده که در پيش بود
روي تو يک شعله زد کون و مکان در گرفت

دل در فناي وحدت و جان در بقاي صرف
من گمشده درين دو ميان از که جويمت

در جست و جوي تو دلم از پرده اوفتاد
اي در درون پرده جان از که جويمت

تو ابرش نکويي مي تازي و مه و مهر
چون سايه در رکابت چون ذره در هوايت

در بن دير مغان در بر مشتي اوباش
سر فرو برد و سر اندر پي اين کار نهاد

دل کز تو بوي يابد در گلستان نپويد
جام کز تو رنگ گيرد خود در جهان نگنجد

در عجب مانده ام تا گل تر را به دريغ
اين چه عمر است که ناآمده در مي گذرد