حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

چون سر کلک در زند به دوات
بنويسد بصر به سمع برات

قلمش در تجارت عالم
بحر و کشتي و باد کرده به هم

جانشان همچو جاي دين پر حر
نفسشان چون صدف شکم پر در

همچو عيسي ز خاطر و خامه
نقش با جان نموده در نامه

حرص را کرده در جهان نوي
کلکشان همچو علک معده قوي

در بنانشان نگر تو کلک روان
که عطا مي دهد به خلق روان

در جهان معاملت هر يک
چون بتازند خامه را پر تگ

گرگ با ميش در بيابان جفت
عدل بيدار گشت و فتنه بخفت

آنکه در صدر شرع تا بنشست
پاي فتنه دو دست ظلم ببست

گشته در راه دين ز بهر ثبات
خاک درگاه او چو آب حيات

او بود ايمن از همه نکبات
نبود در فريق حشر قضات

آنکه نارد چنو صنايع دهر
نيز در هيچ شهر قاضي شهر

پيشش آن سر که در خزينه بود
چون چراغ اندر آبگينه بود

نظرش همچو جان پاک مسيح
بوده در شرح علم و شرع فصيح

زين جهان از پي سراي معاد
شده مشغول در کشيدن زاد

راي بيدارش از طريق صواب
يک جهان خصم را کند در خواب

دل او همچو موي اوست سپيد
باد در باغ شرع تا جاويد

کردي ار ديدي اين مکارم و جود
در سراي وجود راي سجود

خود نراندست در شفا و الم
جز به املاي شرع و عقل قلم

به دو لفظ نکو که بشنودم
يک در اندر فلک بيفزودم

زانکه در تربه سيد آسوده ست
تا نيابت به شيخ فرموده ست

مرد چون کار را بود در خورد
هر چه وي گفت شيخ چونان کرد

هر خبر کز رسول نقل افتاد
شيخ در شرح آن بدادش داد

معني هر يکي برون آورد
جمله زيبا و نيکو و در خورد

همه را کرده حل به شکل و بيان
لفظهايي که هست در قرآن

کام چون بر بساط نطق آرد
گنگ را در نشاط نطق آرد

گر کند ز الکن التماس سخن
در حديث آيد از نشاط الکن

باد پيوسته چيره در هر کار
وز همه علم خويش برخوردار

باد باقي بقاي روح و ملک
تا بود در مدار چرخ و فلک

تا جهانست عز و جاهش باد
حکمت و شرع در پناهش باد

سيما در ره حقيقت و شرع
نيست اصلي قديم تر زين فرع

شد حرام از براي در سفتن
جز ورا برملا سخن گفتن

چندگويي که وصف خواجه بگوي
پاي در نه به وصف و دست بشوي

در دو بيتت به مختصر کاري
باز گويم که مرد هشياري

صيت او در عراق و مصر و دمشق
هست غماز دوست روي چو عشق

چون در اعراب اسم حرف شود
واندر احکام فعل صرف شود

از پي باغ شرع چون حيدر
آب در جوي اوست از کوثر

هر که يک شب به کوي او بگذشت
در سخن مقتداي عالم گشت

دل ز دينش هميشه در ارمست
چه ارم زير گلبن کرمست

که خود او زان نکت که در دل اوست
وز ره لطف غيب حاصل اوست

از هزاران هزر در نهفت
چکنم من که خود يکي بنگفت

در خور عقل عامه مي گويد
به سخن گرد نامه مي شويد

هر چه اندر جهان سخن کوشند
نزد رمز تو حلقه در گوشند

در زمان تو اي امير سخن
شوخ چشمي بود سخن گفتن

تا که در سر ضمير ارکانست
شمع جمع تو شه ره جانست

تف آن دم نرفته تا لب او
مرگ در جل کشيده مرکب او

چون خرد عمر دوستانش باز
در لقا و بقاش باد دراز

هر که در سر چراغ دين افروخت
سبلت پف کنانش پاک بسوخت

در کمال حدود و لطف و نواخت
بکر ماندي و کس ترانشناخت

مثل تو با تو در جهان ضمير
خود قياسيست به ز سوسن و سير