ديوان صائب

خيال روي او تا در کدامين سينه مي گردد
که آب حسرتي در ديده آيينه مي گردد

خطش خورشيد را در دامگاه هاله مي آرد
رخ او جام مي را در لباس لاله مي آرد

ازان فرهاد دايم جاي در کوه و کمر دارد
که از هر لاله نقش پاي گلگون در نظر دارد

برآي از خود، جهان را زير دست خويش اگر خواهي
که در پرواز، عالم مرغ را در زير پر باشد

(در دو روزش چو سر زلف بهم مي شکني
حيف دل نيست که در دست تو بي باک دهند)

جان قدسي در تن خاکي دو روزي بيش نيست
موج دريا ديده در ساحل نمي گيرد قرار

ز رخسار تو خونها در دل گل مي توان کردن
ز زلفت حلقه ها در گوش سنبل مي توان کردن

بيا اي عشق جان پاي در گل را به راه افکن
ز آه سردي آتش در دلم چون صبحگاه افکن

در حريم جنت آساي تو اهل ديد را
در نظر مي آيد از هر شمع جوي انگبين

بوي گل در غنچه از خجلت حصاري گشته است
تا نسيم خلق او پيچيده در مغز بهار

آن که تيغ کهکشان در قبضه فرمان اوست
چون تواند خصم با او تيغ شد در کارزار؟

هر شبي صد بار از موج صفا در روضه اش
در غلط از صبح افتد زاهد شب زنده دار

قصر تو چون سپهر و در او آفتاب جام
بزم تو چون بهشت و در او کوثر آينه

رفت در ابر کفن چون ماه و سر بيرون نکرد
برق جولاني که در يک جا نمي بودش قرار

چون سرشک عاشقان در هيچ جا لنگر نکرد
بود در رفتن چو آه از جان عاشق بي قرار

گرگ در ايام عدلت چون سگ اصحاب کهف
از تهيدستي دل خود مي خورد در کنج غار

شد قوي دست ضعيفان بس که در ايام تو
مي گريزد از نهيب مور در سوراخ، مار

نيست در عهد تو از ظالم کسي مظلومتر
بس که گرديده است در چشم جهان بي اعتبار

چون بساط ريگ در دامان صحرا پهن کرد
خاک هر گنجي که در دل داشت از گوهر نهان

خانه بر دوشي به غير از جغد در عالم نماند
بس که شد معمور در دوران عدل او جهان

بس که شد دست ضعيفان در زمان او قوي
مه حصاري مي شود در هاله از بيم کتان

خانه بر دوشي به غير از جغد در عالم نماند
بس که شد معمور در ايام عدل او جهان

در تن فيلان چو رود نيل در هر حمله اي
کوچه ها از زخم تيغ غازيان شد آشکار

از حرارت مي گدازد چون شکر در شير گرم
گر شود جام بلورين جلوه گر در ماهتاب

از عقيق و لعل و ياقوت آنچه در گنجينه داشت
در لباس لاله و گل داد بيرون کوهسار