ديوان صائب

سکه پشت خويش بر زر داد، در زر غوطه زد
در تو رو مي آورد از هر چه روگردان شوي

در خزان اي شاخ گل گرد سرت پر مي زند
حرف بلبل را اگر در نوبهاران بشنوي

چمن را داغ دارد رويت از گلهاي پي در پي
ز ريحان هاي جان پرور، ز سنبلهاي پي در پي

در آغاز خط از نظاره رويش مشو غافل
که اين گل مي شود پنهان ز سنبلهاي پي در پي

چه بال و پر گشايد عندليب ما در آن گلشن
که گردد دست گلچين غنچه از گلهاي پي در پي

مرا از چرب نرمي هاي خط يار روشن شد
که دارد زخم خاري در قفا گلهاي پي در پي

مرا دارد دو دل پيوسته در خوف و رجا صائب
نوازش هاي گوناگون، تغافل هاي پي در پي

به آبم راند غفلت، ورنه اين عمر گرامي را
که در گفتار کردم صرف، در کردار بايستي

تجلي تيغ بازي مي کند در هر سر سنگي
به گرد طور تا کي در تمناي لقا گردي؟

شود گر آب دل در سينه گرمم عجب نبود
کند اين نخل مومين چون در آتشخانه خودداري؟

مکن در پيش اين سنگين دلان چون تيغ گردن کج
ز قسمت آب باريکي اگر در جوي خودداري

تو کز حيرت چو قمري حلقه بيرون در گشتي
چه حاصل زين که يار خويش را در زير پر داري؟

چو دور شادماني راست نعل سير در آتش
غنيمت دان اگر در دست چون گل ساغري داري

مرا کز دوري او با در و ديوار در جنگم
قدح زخم نمايان، باده خوناب است پنداري

در و ديوار در وجد آمد و از جا نمي جنبد
ز زهد خشک، زاهد زير ديوارست پنداري

توان بي پرده ديدن در لباس آن سرو سيمين را
که در فانوس عريانتر نمايد شمع کافوري

نمي گردد حلاوت با ملاحت جمع در يک جا
چسان صائب در آن لب جمع شد شيريني و شوري؟

تکلم چون کند گوش صدف از در گران گردد
تبسم چون نمايد آب در گوهر کند بازي

به قيل و قال نتوان در حريم کعبه محرم شد
همان بهتر که اين ناقوس در بتخانه آويزي

مبين آيينه را بسيار در خلوت که مي ترسم
که در دامان پاک خويش بي تابانه آويزي

ز انصاف و مروت نيست در عهد تو روشنگر
زند آيينه من غوطه در زنگار اي ساقي

لطافت بيش ازين در پرده هستي نمي گنجد
که چون نور نظر در پرده اي پنهان و پيدايي

ز هر خاري گل بي خار در جيب و بغل ريزد
چو شبنم هر که دارد در گلستان چشم بينايي

تمام عمر اگر با کعبه در يک پيرهن باشم
همان در کعبه دل مي کنم بتخانه آرايي

همان حسن انجمن آراست در هر جا که مي بينم
که دارد در نظر زاهد هم از گل طاق ابرويي