حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

مهدي وقت و عيسي حالست
روز و شب در جدال دجال است

من چه گويم که خود در احکامش
دولت از چرخ داد پيغامش

گويي اهل وجود و اهل عدم
هست در تيغ شاه هر دو بهم

زخم گرزش نمود در يک دم
کشته و گور کرده هر دو بهم

روز ميدان چو در دل آرد راي
سر قارون کند چو دست از پاي

هيبت گرز و تير او در جنگ
چون کند سوي دشمنان آهنگ

جان که از پيش تيغ او گذرد
همچو زنگي در آينه نگرد

لوهووري ز بس که در غم بود
راست ماتم سراي آدم بود

خصلت زشت گرگ در رمشان
حق غماز يار بر همه شان

نوک رمحش بمانده تا محشر
فرجه اي در ميان خصم و سقر

صفت او در آن صف ناورد
زن به آمويه به کند از مرد

هر چه از جان دشمنش کاهد
همه در جان شه بيفزايد

جزع گيران به زير درع چو آب
چون کبوتر طپنده در مضراب

نوک ناوک چو عقل در تگ و پوي
از درون دو ديده مردم جوي

بر قضا تنگ مانده راه گذر
بر عدو در ببسته دست ظفر

کوه و دريا و بيشه و هامون
موج مي زد در آن زمان از خون

آن زمان لااله الاالله
وهم را ره نبود در بر شاه

رايتش را گرفته بخت به چنگ
همچو در دست ماه هفتو رنگ

نيزه در دستشان ميان غبار
چون به سيلاب تيره بي جان مار

در زمان شان ز شاه دولت يار
بابزن نيزه بود و سله حصار

کرد خصم بي آب را در خواب
سرش از تن جدا چو کوزه آب

باغيان را همه به نوک سنان
کرد در يک زمان تن بي جان

که نشايد براي خطبه و کين
مور بر منبر و ملخ در زين

که نزيبد براي ملک و ثواب
خرس بر تخت و خوک در محراب

به زبان سنان و تيغ چو باد
همه را در دهان خاک نهاد

شاه در ملک خويش از پي جود
چون شد او پيش عقلها مسجود

در خور ملک جز نبردي نيست
مردي ديگران ز مردي نيست

شد کنون در بهشت محشر او
سبزجامه چو حور خنجر او

نام شش هست ليک نزد خرد
در جمل نقش شش بود ششصد

کرده از مجلس تو روح از در
ابروار آستين و دامن پر

زان همه خلق در سجود تواند
که گرانبار شکر جود تواند

گرچه در پادشاه باشد عدل
نان بي نان خورش بود بي بذل

طمع از بوي دستت اي سر جود
پاي کوبان درآيد از در جود

با خلاف تو تن کفن گردد
در ثناي تو جان سخن گردد

همچنان آيد از تو در دل نور
که خوشي جان ز خوشه انگور

چون در گنج عقل بگشادي
هر کسي را ز داد دل دادي

شمس از اول که ملک جوي شود
در و ديوار زردروي شود

من ترا ديده ام در اين عالم
ملک ميراث و ملک تيغ بهم

ديد خود را در آينه دل خويش
دست و شانه جدا از مفصل خويش

بنه اي عدل و بقاي جهان
در کنار جهان سزاي جهان

گر شبي در همه جهان رنجور
هست يک تن تو نيستي معذور

عدل رفت و بجز فساد نماند
در همه عالم اعتماد نماند

گفت از آن روز باز تا امروز
در حسابم کنون شدم پيروز

تا به امروز من دوازده سال
بوده ام مانده در جواب سوال

آن شنودي که بود چون در خورد
آنچه با مير ماضي آن زن کرد

گر بر آن نامه هيچ کار نکرد
آن عميدي که هست در باورد

خاک بر سر مرا نبايد کرد
نبود خاک مر مرا در خورد

که مرا مملکت بود چندان
که در آن ملک باشدم فرمان

نامه در گردن وي آويزد
تا ز بد هر کسي بپرهيزد

رفت ميري بدين مهم در حال
کشت مرد فسادجو به نکال